Εξομολόγηση - Νηστεία - Θεία Κοινωνία
Όταν πλησιάζουν οι μεγάλες γιορτές πολύς κόσμος συνηθίζει να πηγαίνει στους ιερείς για εξομολόγηση. Πείτε μας, πάτερ, γιατί είναι αναγκαίο το Μυστήριο αυτό στη ζωή των χριστιανών.
Για να κατανοήσουμε το αναγκαίο της Εξομολογήσεως στη ζωή μας, πρέπει να κατανοήσουμε πρώτα το μεγαλείο του αιώνιου προορισμού μας. Ο Θεός μας έπλασε «κατ’ εἰκόνα και καθ’ ὁμοίωσιν» Του, με προορισμό τη θέωση, δηλαδή τη συμμετοχή μας στην ίδια τη ζωή του Θεού. Γι αυτό οι επανειλημμένες προτροπές στην Αγία Γραφή: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί» και «Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι...» (Α΄ Πετρ.α΄16 και Ματθ.ε΄48). Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε το μεγαλείο της κλήσεως και του προορισμού μας, και το συγκρίνουμε με τη φτωχική πνευματική μας κατάσταση, θα αντιληφθούμε το πόσο υστερούμε και το πόσο απέχουμε από αυτό που ο Θεός θα ήθελε να είμαστε. Με την εξομολόγηση ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες μας, που αποτελούν το εμπόδιο για την επίτευξη του αιώνιου προορισμού μας.
Πολλοί δεν εξομολογούνται με τη δικαιολογία ότι «δεν σκότωσαν» ή «δεν έκλεψαν» κι άρα δεν έχουν τίποτε να εξομολογηθούν. Εσείς τι θα τους απαντούσατε;
Ο Χριστιανισμός δεν είναι μόνο αρνητικές εντολές (μη τούτο, μη εκείνο), αλλά πολύ περισσότερο είναι μια θετική πορεία, η πορεία προς την αγιότητα. Εφ’ όσον, λοιπόν, δεν έχουμε φθάσει την αγιότητα, δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι δεν έχουμε τίποτε σοβαρό να πούμε· κι αυτό γιατί αν κάτι πετύχαμε στις αρνητικές εντολές, σίγουρα όμως υστερούμε στις θετικές.
Για να κατανοήσουμε το αναγκαίο της Εξομολογήσεως στη ζωή μας, πρέπει να κατανοήσουμε πρώτα το μεγαλείο του αιώνιου προορισμού μας. Ο Θεός μας έπλασε «κατ’ εἰκόνα και καθ’ ὁμοίωσιν» Του, με προορισμό τη θέωση, δηλαδή τη συμμετοχή μας στην ίδια τη ζωή του Θεού. Γι αυτό οι επανειλημμένες προτροπές στην Αγία Γραφή: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί» και «Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι...» (Α΄ Πετρ.α΄16 και Ματθ.ε΄48). Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε το μεγαλείο της κλήσεως και του προορισμού μας, και το συγκρίνουμε με τη φτωχική πνευματική μας κατάσταση, θα αντιληφθούμε το πόσο υστερούμε και το πόσο απέχουμε από αυτό που ο Θεός θα ήθελε να είμαστε. Με την εξομολόγηση ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες μας, που αποτελούν το εμπόδιο για την επίτευξη του αιώνιου προορισμού μας.
Πολλοί δεν εξομολογούνται με τη δικαιολογία ότι «δεν σκότωσαν» ή «δεν έκλεψαν» κι άρα δεν έχουν τίποτε να εξομολογηθούν. Εσείς τι θα τους απαντούσατε;
Ο Χριστιανισμός δεν είναι μόνο αρνητικές εντολές (μη τούτο, μη εκείνο), αλλά πολύ περισσότερο είναι μια θετική πορεία, η πορεία προς την αγιότητα. Εφ’ όσον, λοιπόν, δεν έχουμε φθάσει την αγιότητα, δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι δεν έχουμε τίποτε σοβαρό να πούμε· κι αυτό γιατί αν κάτι πετύχαμε στις αρνητικές εντολές, σίγουρα όμως υστερούμε στις θετικές.
Δηλαδή, είμαστε αμαρτωλοί, έστω κι αν δεν διεπράξαμεν εγκλήματα;
Η αποχή από εγκληματικές πράξεις είναι υποχρέωση μας και ο Θεός δεν μας χρωστεί χάρη γι’ αυτό. Όμως ο πιο μεγάλος αμαρτωλός δεν είναι μόνο ο εγκληματίας, αλλά και όποιος παραβαίνει την «πρώτη και μεγάλη» εντολή του Θεού, που είναι το: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ’ όλης της καρδίας σου και εξ’ όλης της ψυχής σου…» και «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μαρκ.ιβ΄ 30-31). Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι εκπληρώνει την εντολή αυτή! Εάν λοιπόν έχουμε ταπείνωση και ειλικρίνεια, θα αναγνωρίσουμε καθένας μας ότι είμαστε παραβάτες της πιο μεγάλης εντολής του Θεού. Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να νοιώθουμε χρεώστες απέναντι στο Θεό, και να ζητούμε τη συγχώρηση και το έλεος Του.
Πως θα μπορέσουμε να κάνουμε σωστή και όχι τυπική (χωρίς αληθινή μετάνοια) Εξομολόγηση;
Θα πρέπει να ζητούμε από το Θεό να μας δίνει αληθινή μετάνοια και επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας, ώστε να εξομολογούμεθα όπως πρέπει, για να υπάρχει ουσιαστική ψυχική ωφέλεια και πρόοδος στο δύσκολο δρόμο προς την αγιότητα.
Η αποχή από εγκληματικές πράξεις είναι υποχρέωση μας και ο Θεός δεν μας χρωστεί χάρη γι’ αυτό. Όμως ο πιο μεγάλος αμαρτωλός δεν είναι μόνο ο εγκληματίας, αλλά και όποιος παραβαίνει την «πρώτη και μεγάλη» εντολή του Θεού, που είναι το: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ’ όλης της καρδίας σου και εξ’ όλης της ψυχής σου…» και «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μαρκ.ιβ΄ 30-31). Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι εκπληρώνει την εντολή αυτή! Εάν λοιπόν έχουμε ταπείνωση και ειλικρίνεια, θα αναγνωρίσουμε καθένας μας ότι είμαστε παραβάτες της πιο μεγάλης εντολής του Θεού. Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να νοιώθουμε χρεώστες απέναντι στο Θεό, και να ζητούμε τη συγχώρηση και το έλεος Του.
Πως θα μπορέσουμε να κάνουμε σωστή και όχι τυπική (χωρίς αληθινή μετάνοια) Εξομολόγηση;
Θα πρέπει να ζητούμε από το Θεό να μας δίνει αληθινή μετάνοια και επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας, ώστε να εξομολογούμεθα όπως πρέπει, για να υπάρχει ουσιαστική ψυχική ωφέλεια και πρόοδος στο δύσκολο δρόμο προς την αγιότητα.
Και κάτι τελευταίο όσον αφορά την Εξομολόγηση: Η Εξομολόγηση είναι εντολή του Θεού ή των ανθρώπων;
Την Εξομολόγηση την καθιέρωσε ο ίδιος ο Χριστός, δίνοντας στους Αποστόλους και στους διαδόχους τους (επισκόπους και ιερείς) την αναγκαία χάρι και εξουσία. (Βλέπε τα σχετικά εις Ματθ.ιστ’18-19 , ιη’18 και προ παντός εις Ιωαν. κ’22-23).
Όσον αφορά τη νηστεία, ποια η σημασία της, πάτερ;
Στην Παλαιά Διαθήκη η νηστεία ως αποχή από τροφή και ποτό ήταν έκφραση μετάνοιας και πένθους πνευματικού για τις αμαρτίες μας και εκζήτηση του θείου ελέους (ας θυμηθούμε τους κατοίκους της Νινευί). Στη χριστιανική εποχή η νηστεία, διατηρώντας τις πιο πάνω ιδιότητες, αποκτά ακόμα ένα νόημα: γίνεται και άσκηση, εγκράτεια, αυτοέλεγχος, αποφυγή γήινων απολαύσεων για να επικεντρωθούμε στον πνευματικό αγώνα. Γι’ αυτό η νηστεία δεν περιορίζεται μόνο στην αποχή φαγητών αλλά προϋποθέτει και αποχή από κάθε κακία και από κάθε αμαρτία.
Την Εξομολόγηση την καθιέρωσε ο ίδιος ο Χριστός, δίνοντας στους Αποστόλους και στους διαδόχους τους (επισκόπους και ιερείς) την αναγκαία χάρι και εξουσία. (Βλέπε τα σχετικά εις Ματθ.ιστ’18-19 , ιη’18 και προ παντός εις Ιωαν. κ’22-23).
Όσον αφορά τη νηστεία, ποια η σημασία της, πάτερ;
Στην Παλαιά Διαθήκη η νηστεία ως αποχή από τροφή και ποτό ήταν έκφραση μετάνοιας και πένθους πνευματικού για τις αμαρτίες μας και εκζήτηση του θείου ελέους (ας θυμηθούμε τους κατοίκους της Νινευί). Στη χριστιανική εποχή η νηστεία, διατηρώντας τις πιο πάνω ιδιότητες, αποκτά ακόμα ένα νόημα: γίνεται και άσκηση, εγκράτεια, αυτοέλεγχος, αποφυγή γήινων απολαύσεων για να επικεντρωθούμε στον πνευματικό αγώνα. Γι’ αυτό η νηστεία δεν περιορίζεται μόνο στην αποχή φαγητών αλλά προϋποθέτει και αποχή από κάθε κακία και από κάθε αμαρτία.
Πως πρέπει να νηστεύουμε, όσον αφορά τα φαγητά;
Η Εκκλησία έχει καθορίσει τον τρόπο νηστείας των φαγητών. Σημασία έχει να χρησιμοποιούμε τα νηστίσιμα φαγητά με μέτρο, και να μην προσπαθούμε να αναπληρώνουμε όλες τις αρτίσιμες απολαύσεις με αντίστοιχες νηστίσιμες.
Όσον αφορά, τέλος, τη Θεία Κοινωνία, τι πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας;
Η θεία Κοινωνία είναι το σημαντικότερο από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας· είναι ό,τι αγιότερο έχει να μας προσφέρει η Εκκλησία· είναι, ακόμα, το αποκορύφωμα της συμμετοχής μας στη ζωή της Εκκλησίας. Γι’ αυτό πρέπει να προσερχόμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι, και ύστερα από τη σύμφωνο γνώμη του πνευματικού μας. Το πόσο συχνά πρέπει να συμμετέχουμε, τι νηστεία πρέπει να κάνουμε και τι άλλη προετοιμασία χρειάζεται, είναι θέματα για τα οποία ο κάθε πιστός θα πρέπει να συμβουλευθεί τον πνευματικό του. Χρειάζεται λοιπόν πολλή προσοχή στο Μυστήριο, γιατί αν μεν κοινωνήσουμε κατάλληλα προετοιμασμένοι, κοινωνούμε «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον» · αν όμως κοινωνήσουμε με ανάξιο τρόπο, τότε κοινωνούμε «κρίμα και κατάκριμα».
Η Εκκλησία έχει καθορίσει τον τρόπο νηστείας των φαγητών. Σημασία έχει να χρησιμοποιούμε τα νηστίσιμα φαγητά με μέτρο, και να μην προσπαθούμε να αναπληρώνουμε όλες τις αρτίσιμες απολαύσεις με αντίστοιχες νηστίσιμες.
Όσον αφορά, τέλος, τη Θεία Κοινωνία, τι πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας;
Η θεία Κοινωνία είναι το σημαντικότερο από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας· είναι ό,τι αγιότερο έχει να μας προσφέρει η Εκκλησία· είναι, ακόμα, το αποκορύφωμα της συμμετοχής μας στη ζωή της Εκκλησίας. Γι’ αυτό πρέπει να προσερχόμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι, και ύστερα από τη σύμφωνο γνώμη του πνευματικού μας. Το πόσο συχνά πρέπει να συμμετέχουμε, τι νηστεία πρέπει να κάνουμε και τι άλλη προετοιμασία χρειάζεται, είναι θέματα για τα οποία ο κάθε πιστός θα πρέπει να συμβουλευθεί τον πνευματικό του. Χρειάζεται λοιπόν πολλή προσοχή στο Μυστήριο, γιατί αν μεν κοινωνήσουμε κατάλληλα προετοιμασμένοι, κοινωνούμε «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον» · αν όμως κοινωνήσουμε με ανάξιο τρόπο, τότε κοινωνούμε «κρίμα και κατάκριμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου