ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΖΑΦΕΙΡΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΔΡΕΑ

π.Αυγουστίνος Καντιῶτης

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

 ΣHMEPA, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζει ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας, ποὺ ἐπονομάζεται  Πρωτόκλητος, διότι εἶνε ὁ πρῶτος  ἀπὸ τοὺς μα θητὰς ποὺ ἐκάλεσε ὁ Κύριος  στὸ ἀποστολικὸ ἔργο. Θὰ ἐπιστήσω τὴν  προσοχή σας σὲ ὡρισμένα μόνο  στιγμιότυπα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ  μαρτυρίου του.

* * *

 Ὡς πρὸς τὸν τόπο καὶ τὴν καταγωγή  του, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας δὲν γεννήθηκε  οὔτε στὴν πόλι τῶν φιλοσόφων (τὴν  Ἀθήνα), οὔτε στὴν πόλι τῶν στρατηγῶν  (τὴ Ῥώμη), οὔτε στὴν πόλι τῶν πλουσίων  (τὴν Ἀλεξάνδρεια), οὔτε σὲ καν ένα ἄλλο  ἀξιόλογο κέντρο τοῦ ἀρχαίου κόσμου.  Ἰδιαιτέρα του πατρίδα ἦτο ἕνα μικρὸ  καὶ ἄσημο χωριὸ τῆς Παλαιστίνης, ἡ Βηθσαϊδά, χτισμένο στὴν παραλία τῆς  λίμνης Τιβεριάδος. Ἡ οἰκογένειά του  ἦτο ταπεινή. Ὁ πατέρας του ψαρᾶς. Ὁ  ἀδελφός του, ὁ Πέτρος, ψαρᾶς. Ὅλη ἡ  οἰκογένειά του ἀσχολοῦνταν μὲ τὰ δίχτυα. Καὶ ὅμως αὐτὸ τὸν ψαρᾶ, ὅπως  καὶ τοὺς ἄλλους, διάλεξε ὁ Κύριος γιὰ νὰ  γίνουν οἱ κήρυκες τῆς νέας  πίστεως. Ποιοί; οἱ ψαρᾶδες, αὐτοὶ  οἱ περιφρονημένοι ἄνθρωποι.
Τί μᾶς διδάσκει αὐτό; Μᾶς διδάσκει  ἕνα μεγάλο δίδαγμα. Ὁ ἁπλὸς λαός, ὁ  ὄχλος, ναὶ ὁ ὄχλος, ποὺ τὸν περιφρονοῦν  οἱ μεγάλοι καὶ ἰσχυροί, αὐτὸς κλείνει  στὰ βάθη του ἀποθέματα ἀνεκτιμήτου  ψυχικοῦ μεγαλείου.
Ἀκόμα αὐτὸ διδάσκει ἐμᾶς τοὺς  ἐκκλησια στικοὺς ἡγέτας, ὅτι δὲν πρ έπει νὰ περιμένου με τὴν ἀναγέννησι  καὶ τὴν πρόοδο τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ δ ῆθεν μορφωμένους κληρικούς, ποὺ  ἔχουν φοιτήσει σὲ θεολογικὲς σχολές.  Ὄχι. Ἡ πρόοδος τῆς Ἐκκλησίας  ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἕναν ἄλλο παράγοντα.  Ὁ δὲ ἄλλος παράγων ποιός εἶνε; Στὴ ζωὴ τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ ἀτόμου, διὰ τῆς  ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰσῆλθε ἕνας ἀόρατος  παράγων χῖ, τὸ ἄγνωστο χῖ. Καὶ ὅπως  ὡρισμένα προβλήματα δὲν λύνονται  παρὰ μόνο ἐὰν καταλήξουμε σὲ μία  ὡρισμένη μορφὴ ἐξισώσεως, κατὰ  παρόμοιο τρόπο καὶ ὡρισμένα προ βλήματα τῆς Ἐκκλησίας δὲν λύνονται  παρὰ μόνο ἂν βρεθῇ ὁ ἄγνωστος χῖ. Ὁ δὲ  ἄ γνωστος χῖ, τὸν ὁποῖον δυστυχῶς  ἀρχιερεῖς ἀρχιεπίσκοποι καὶ  πατριάρχαι ἀγνοοῦν, εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ  ἅγιο. Ἀγνοοῦν ὅτι, πέρα ἀπὸ τὰ διπλώματα, πέρα ἀπὸ τὶς ἀκαδημίες, πέρα ἀπὸ τὶς γλῶσσες, πέρα ἀπὸ τὴν  ἐγκυκλοπαιδικὴ μόρφωσι, γιὰ μᾶς τοὺς  Χριστιανούς, εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.  Ναί, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, ποὺ ἔλαβε ἕνας  ψαρᾶς τῆς Γαλιλαίας καὶ νίκησε τὸν  Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη καὶ ἀνεδείχθη παγκόσμιος διδάσκαλος.
Κόσμε πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων μὲ τὰ  διπλώματά σου καὶ τὶς ἀκαδημίες  σου, δῶστε μου ἕνα ψαρᾶ σὰν τὸν ἅγιο  Ἀνδρέα, γιὰ νὰ ἀναγεννηθῇ ὅλη ἡ  πατρίδα μας! Δὲν ἔχουμε ἀνάγκη τόσο  ἀπὸ μορφωμένους, ὅσο ἔχουμε ἀνάγκη  ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ νὰ ἔχουν μέσα τους  τὴν πνοὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
  Ἄλλο σημεῖο, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ  γνωριμία του μὲ τὸ Χριστό. Πῶς  γνωρίστηκε μαζί του; Ἄκουσε ξαφνικά,  ἐκεῖ ποὺ τακτοποιοῦ σε τὰ δίχτυα  του, ἕνα προσκλητήριο, καὶ στὴ στιγμὴ  πῆρε μιὰ ἀπόφασι ποὺ μετέβαλε τελείως τὴ ζωή του. Ποιά ἀπόφασι;  Ἐμεῖς, ἄν θρωποι τοῦ συμφέροντος, δὲ᾿  μποροῦμε ν᾿ ἀντιληφθοῦμε τὸ μεγαλεῖο  αὐτοῦ τοῦ ψαρᾶ. Εἶπε ὁ Χριστός·  «Ἀκολούθει μοι». Καὶ τί ἔκανε ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας; Ἄφησε ἀμέσως τὰ  πάντα, τὰ δίχτυα του, τὴ βάρκα του,  τὸν πατέρα του, τὴ μητέρα του, τοὺς  φίλους του, τὸ μαγευτικὸ περιβάλλον  τῆς Τιβεριάδος, καὶ ἔ πεσε στὴ μεγάλη  ἀποστολικὴ περιπέτεια.
Τί τὸν τράβηξε στὸ Χριστό; Μία  μυστηριώδης δύναμις, ποὺ  ἐξακολουθεῖ ἀκόμα νὰ ἑλκύῃ τὶς ψυχ ές, τὸ μεγαλεῖο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
  Ἀπὸ τὴν ὥρα αὐτὴ μέσα στὴν καρδιά του  ἄ ναψε φλογερὸς πόθος νὰ μεταδώσῃ  αὐτὸ ποὺ βρῆκε καὶ σὲ ἄλλους. Ἔλυσε  αὐτὸς τὸ πρό βλημα τῆς ζωῆς, καὶ ἤθελε  νὰ δείξῃ τὴ λύσι καὶ σὲ ἄλλους. Διότι  τὸ πρόβλημα τῆς ζωῆς δὲν λύνεται,  ἀγαπητοί μου, μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό.  Ἐὰν προσπαθῇς νὰ λύσῃς τὸ πρόβλημα  τῆς ζωῆς χωρὶς τὸ Χριστό, δὲν θὰ μπορέσῃς.
Τὸ δυσκολώτερο πρόβλημα δὲν εἶνε κά  ποιο ἀπὸ αὐτὰ τῶν μαθηματικῶν καὶ τῆς  ἀλ γέβρας. Τὸ ὕψιστο πρόβλημα εἶνε·  Ποιός ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας; γιατί  ζοῦμε σ᾿ αὐτὸ τὸν πλανήτη; Καὶ ἡ  ἀπάντησι εἶνε· Τὸ πρόβλημα τῆς ζωῆς  λύνεται μόνο διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι ᾿ αὐτό, ὅπως ὁ ἀρχαῖος ἐκεῖνος  μαθηματικός, ὁ Ἀρχιμήδης, μετὰ ἀπὸ  πολύωρες ἔρευνες βρῆκε τὴ λύσι καὶ  φώναξε τὸ «Εὕρηκα, εὕρηκα», ἔτσι καὶ ὁ  Ἀνδρέας ὁ ψαρᾶς εἶπε τὸ δικό του  «Εὕρηκα». Τί βρῆκε; Βρῆκε τὴ λύσι τοῦ  προβλήματος, βρῆκε τὸ νόημα τῆς  ζωῆς, βρῆκε τὸ θησαυρό, βρῆκε  ἐκεῖνον ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο στὸν  οὐρανό. Αὐ τὸ βρῆκε καὶ φώναξε·  «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» (Ἰωάν. 1,42). Καὶ  ὅπως ἕνας ποὺ βρῆκε θησαυρὸ μεταδίδ ει τὴ χαρμόσυνη εἴδησι στοὺς  συγγενεῖς του, γιὰ νὰ γίνουν καὶ αὐτοὶ μ έτοχοι τῆς χαρᾶς του, ἔτσι καὶ αὐτός.  Μοῦ ἔλεγε κάποιος λοχίας  συγχωριανός μου τὸ ἑξῆς. Στὸν πόλεμο  ἕνας στρατιώτης ἀπὸ τὴν Ἤπειρο  βρῆκε μιὰ πηγή. Καὶ τόση ἦταν ἡ χαρά  του, ὥστε δὲν ἤπιε ὁ ἴδιος, ἀλλὰ  ἔτρεξε καὶ φώναζε «Βρῆκα νερό, τρέξτε  νὰ πιῆτε!», καὶ τελευταῖος ἤπιε  ἐκεῖνος. Ἔτσι καὶ ὁ Ἀν δρέας, ὅταν  βρῆκε τὴν Πηγὴ μὲ τὸ γάργαρο καὶ δροσερὸ  νερό, φώναξε στὸν ἀδελφό του τὸν Π έτρο· «Εὑρήκαμεν» – ποιόν; Ἐκεῖνον  ποὺ λαχταροῦν οἱ καρδιές μας,  ἐκεῖνον ποὺ περιμένουν οἱ αἰῶνες, τὸ  ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα, τὸν βασιλέα τοῦ  κόσμου.
  Μὲ τὸν ζῆλο αὐτὸν ὁ Ἀνδρέας, ὅταν πλ έον ὁ Χριστὸς ἀνελήφθη στοὺς  οὐρανούς, ξεκίνησε νὰ ἐκτελέσῃ τὴν  ἐντολή του «Πορευ θέντες εἰς τὸν  κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγ έλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (Μᾶρκ. 16,15).
Πέρασε τὴ Μικρὰ Ἀσία, τὸν Πόντο  ὁλόκληρο, τὴ Σινώπη, τὴν Τραπεζοῦντα,  ὅλα τὰ μέρη αὐτὰ τὰ εὐλογημένα. Ἐκεῖ λέει ἡ παράδοσις ὅτι μὲ ἕνα πλοιάριο  κινδύνευσε νὰ πνιγῇ στὸν Εὔξεινο  Πόντο. Ἀπὸ ᾿κεῖ ἔφθασε ὁδικῶς στὴ  νότιο Ῥωσία, ποὺ ἦτο σὲ ἀγρία  κατάστασι. Ἐκεῖ ἐκήρυξε τὸν  χριστιανισμό. Γι᾿ αὐτὸ βλέπετε οἱ  Ῥῶσοι ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν μεγάλη  τιμὴ στὸν ἅγιο Ἀνδρέα.
Ἀλλά, ἅγιε Ἀνδρέα ἀπόστολε, ποιός  μπορεῖ νὰ διηγηθῇ τὴν πορεία σου καὶ  τὰ κατορθώματά σου; Ἀπὸ χώρα σὲ χώρα,  ἀπὸ πολιτεία σὲ πολιτεία, ἔφθασε  στὴν Πάτρα· ἐκεῖ πλέον μαρτύρησε,  ἐκεῖ ἔχυσε τὸ αἷμα του.
Καὶ μία λεπτομέρεια. Ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας σταυρώθηκε ἀνάποδα· μὲ τὴν  κεφαλὴ ὄχι πρὸς τὰ ἐπάνω, ὅπως ὁ  Κύριος, ἀλλὰ πρὸς τὰ κάτω. Καὶ ἔμεινε  τρεῖς μέρες πάνω στὸ σταυρὸ ἀναπ έμποντας ὕμνους στὸ Θεὸ καὶ  προσευχόμενος γιὰ ὅλο τὸν κόσμο.  Ἔτσι τε λείωσε τὴ ζωή του ὁ  Πρωτόκλητος Ἀνδρέας, ὁ μέγας  ἀπόστολος.

* * *

Μερικοὶ ἀνόητοι, ποὺ ξέρουν μόνο νὰ  παίζουν χαρτιὰ στὰ καφενεῖα καὶ ποτέ  δὲν διάβασαν τὴν ἁγία Γραφή,  νομίζουν ὅτι ὁ χριστιανισμὸς εἶνε  κάτι καταληπτὸ ἀπὸ τὴ λογική τους καὶ  λένε· Ἐμεῖς εἴμαστε μορφωμένοι, θ έλουμε ντοκουμέντα, ἀποδείξεις…
Ἀφοῦ λοιπὸν θέλετε ἀποδείξεις, ἰδού οἱ ἀποδείξεις. Ἀπόδειξις εἶνε  ὁλόκληρος ὁ χριστιανισμός. Ἀποδείξεις εἶνε οἱ ἀπόστολοι. Κάθε  ἀπόστολος ἀποτελεῖ καὶ μιὰ τρανὴ ἀπόδειξι τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Ἔτσι καὶ ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας. Τοὺς θέτω τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα.
Τί εἶνε ἐκεῖνο ποὺ πῆρε αὐτὸ  τὸν ψαρᾶ  ἀπὸ τὴν ὄχθη τῆς Τιβεριάδος καὶ τὸν ἀνέδειξε οἰκουμενικὸ διδάσκαλο; Τί εἶνε ἐκεῖνο ποὺ εἵλκυσε αὐτὸ τὸν  ἀπόστολο κοντὰ στὸ Χριστό; τὸ χρῆμα, ἡ  δόξα, τὰ μεγαλεῖα; Ὄχι· τὸ μαρτύριο  καὶ τὸ αἷμα. Τί εἶνε ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἔκανε  νὰ ἐγκαταλείψῃ πατέρα, μητέρα,  ἐπάγγελμα, τὰ πάντα, καὶ νὰ πέσῃ στὴ  μεγάλη περιπέτεια τοῦ εὐαγγελίου;  Τί εἶνε ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε τὴ γλῶσσα ἑνὸς  ψαρᾶ πύρινη, γλῶσσα φιλοσόφου; Τί  εἶνε ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἔκανε νὰ ἀντέξῃ στὰ  μαρτύρια; Τί εἶνε ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἀνέδειξε θαυματουργό;
Μία ἡ ἀπάντησις. Ὅτι ὁ Χριστὸς ζῇ! Ναὶ  ζῇ! Ζῇ, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων, εἰς  πεῖσμα τῶν ἀθέων. Ζῇ καὶ βασιλεύει  καὶ εἶνε ἡ αἰωνία ἐλ πίδα. Δὲν  ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, δὲν ὑπάρχει  καμμία ἄλλη ἐλπίδα στὸν κόσμο. Ἐὰν ὁ  κό σμος σωθῇ, ἐὰν σωθοῦμε ἀπὸ τὸν  τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, θὰ σωθοῦμε  μόνο διὰ τῆς ἐλπίδος. Ἡ ἐλπὶς τῶν  πάντων εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ  Ναζωραῖος· «ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ  ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».  Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 30-11-1969)

ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ' ΛΟΥΚΑ (Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΝΕΑΝΙΣΚΟΣ)

 

ΕΥΓΕΝΕΙΣ ΠΟΘΟΙ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ

«Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς…» (Λουκ. 18,22)

 Κυριακὴ ΙΓ΄Λουκᾶ (Λουκ. 18,18-27)

 Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

 

ΠΡΟΣΕΞΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ σημερινὸ εὐ­αγγέλιο; Νὰ ἔρχεστε στὴν ἐκκλησία τοὐ­λάχιστον ἀπὸ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός…» καὶ νὰ προσέχετε τὰ ἱερὰ λόγια. Ἂν πᾶτε στὸ Στάλινγκραντ καὶ στὴ Μόσχα, τὴν ὥρα ποὺ διαβάζεται τὸ Εὐαγγέλιο, ὅ­λοι εἶνε μέσ᾽ στὴν ἐκκλησία· καὶ παρακολουθοῦν καὶ κλαῖ­νε, ἐνῷ ἐμεῖς χασμουριόμαστε. Ἐὰν αὐτὴ τὴν ὥρα καλέσω μιὰ γυναῖκα ἢ ἕναν ἄν­τρα καὶ ρω­τήσω, τί εἶπε ὁ ἀπόστολος – τί εἶπε τὸ εὐ­αγ­γέλιο, ποιός μπορεῖ ν’ ἀπαντήσῃ;…
Γιατί αὐτὴ ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλὰ πράγματα; Ὅ,τι ὑψηλό, ὅ,τι μέγα, ὅ,τι ἅγιο, εἶνε μέσα στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε· Ἅμα ἀνοίγω τὸ Εὐ­αγγέλιο, βρίσκω διαμάντια καὶ μαργαριτάρια.

* * *

 Ἀκούσατε λοιπὸν σήμερα τί λέει; Περι­έ­χει βαθύτατα διδάγματα. Μᾶς παρουσιάζει ἕ­ναν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἔρ­χεται στὸν Κύριο καὶ λέει· Χριστέ, ζητῶ βοήθεια!

 Τί ἦταν αὐτός; Ἦταν φτωχός, ζητιάνος, ποὺ πεινοῦσε; Ἦταν ἄρρωστος βαρειά, ἀπελπισμένος ἀπὸ γιατροὺς καὶ φάρμακα; Ἦταν γέρος, ποὺ ζητοῦσε στήριγμα καὶ παρηγορία; Τίποτε ἀπ’ αὐτά. Θέλεις τὴν ταυτότητά του; Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο· ἦταν ἄνθρωπος μὲ ὅλα τὰ καλά. Ἦταν νέος (βλ. καὶ Ματθ. 19,22), στὸ ἄν­θος τῆς ὡραίας ἡλικίας. Εἶχε ὑγεία· δὲν παρα­πονεῖται γιὰ καμμιά ἀσθένεια. Ἦταν «πλούσι­ος σφόδρα» (Λουκ. 18,23). Εἶχε ἀκόμα καὶ ἀξίωμα, ἦταν «ἄρχων» (ἔ.ἀ. 18,18). Τί ἄλλο ἤθελε; Ἐν τού­τοις δὲν ἔνιωθε εὐτυχής· γιὰ νὰ βεβαιώνεται ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ἕνας σοφός· Μὲ τὰ λεφτὰ ὅ­λα μπορεῖς νὰ τ᾽ ἀγοράσῃς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν εὐτυχία. Μυστικὴ εἶνε ἡ πηγὴ τῆς εὐτυχίας. Καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτός, μὲ ὅλ’ αὐτὰ ποὺ εἶχε, μέσα στὴν ψυχή του αἰσθανόταν ἕνα κενό. Γι’ αὐτὸ ζητοῦσε κάτι ἀνώτερο, ὑψηλότερο. Ποιό ἦταν αὐτό; Ζητοῦσε τὴν «ζωὴν αἰώνιον» (ἔ.ἀ.).
Δὲν θαυμάζετε τὸν πόθο του; Μακάρι καὶ σήμερα ἡ νεολαία μας νὰ εἶχε τέτοιες εὐγενεῖς ἀναζητήσεις. Ποιός πιστεύει σήμερα σὲ «ζωὴν αἰώνιον»; Αὐτὸς ὅμως πίστευε. Πίστευε ὅτι ὑπάρ­­χει Θεὸς κι ὅτι πέραν τοῦ τάφου ἀρ­χί­­ζει μιὰ νέα ζωή, ἀπείρως ὡραιοτέρα ἀπ᾽ αὐ­τὴν ἐδῶ. Εἶνε αὐτὸ ποὺ δίδασκαν καὶ ὁ Πλάτων κι ὁ Ἀ­ριστοτέλης, ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς.
Ποθοῦσε λοιπὸν ὁ νέος αὐτὸς τὴν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτὸ ἦρθε στὸ Χριστὸ καὶ ρωτοῦσε· Τί πρέπει νὰ κάνω, γιὰ νὰ γίνω κληρονόμος -μέτοχος τῆς αἰωνιότητος; Κι ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπαντᾷ. Τοῦ δίνει ἕνα χρυσὸ κλειδί, μὲ τὸ ὁ­ποῖο μποροῦσε ν’ ἀνοίξῃ τὴν πόρτα τοῦ παρα­δείσου. Τὸ χρυσὸ κλειδὶ ποιό εἶνε; Εἶνε ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν. Τοῦ ὑπενθυμίζει μερι­κὲς ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ δόθηκαν στὸ ὄρος Σινά· τὸ «μὴ μοιχεύσῃς», τὸ «μὴ φονεύσῃς», τὸ «μὴ κλέψῃς», τὸ «μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου» (ἔ.ἀ. 18,20).
Αὐτά, λέει, τὰ ἐτήρησα διδάσκαλε «ἐκ νεό­­τητός μου» (ἔ.ἀ. 18,21). Δὲν ἱκανοποιεῖτο μ’ αὐ­τά, ζητοῦσε κάτι ἀνώτερο. Ἤθελε νὰ πετάξῃ, ζητοῦσε φτεροῦγες, μεγάλα φτερά, σὰν ἐκεῖ­να ποὺ λέει σ᾽ ἕνα ποίημά του ὁ δικός μας ποι­η­τὴς ὁ Παλαμᾶς, «…τὰ φτερὰ τὰ πρωτινά σου τὰ μεγάλα». Ὁ σπουργίτης λοιπὸν αὐτὸς ζητοῦσε νὰ γίνῃ ἀετός. Ὁ Χριστὸς τὸν κοίταξε καὶ τοῦ λέει· Θέλεις τὰ ὑψηλότερα; θέλεις νὰ γίνῃς ἀκόλουθός μου; ἁπλὸς εἶνε ὁ τρόπος. Καὶ τοῦ ᾽πε δύο λόγια, ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσῃ· ἂν τὰ ἐφαρμόζαμε, τὸ κοινωνι­κὸ πρόβλημα θὰ ἦταν λυμένο, θὰ εἴχαμε εἰρή­νη σ’ ὅ­λο τὸν κόσμο· «Πάντα ὅσα ἔχεις πώλη­σον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρα­νῷ καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι» (ἔ.ἀ. 18,22). Πούλησέ τα ὅλα, λέει, μοίρασέ τα στοὺς φτωχούς, γίνε ἀκτήμων ὅπως ἐγώ, κ’ ἔλα κοντά μου.
Ὁ πλούσιος νεανίσκος τ᾽ ἄκουσε αὐτὸ καὶ σκυθρώπασε. Ἀδύνατον! σκέφτηκε, νὰ δώσω ἐγὼ τὴν περιουσία μου, νὰ μείνω ἀκτήμων… Δὲν μπόρεσε νὰ τὸ σηκώσῃ αὐτὸ καὶ ἀπῆλθε «περίλυπος» (ἔ.ἀ. 18,23). Τότε ὁ Χριστὸς εἶπε κά­ποια ἄλλα αἰώνια λόγια· Εὐκολώτερο, λέει, εἶνε νὰ περάσῃ καμήλα, τὸ μεγάλο αὐτὸ ζῷο, ἀπὸ τὴν τρύπα μιᾶς βελόνας, παρὰ νὰ περά­σῃ πλούσιος στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

* * *

Ἀδύνατον! εἶπε ὁ νέος τοῦ εὐαγγελίου, παρ’ ὅλο ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε ζητήσει τὸ ἀπόλυτο. Αὐτὸ ὅμως ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς εἶνε πράγματι ἀκατόρθωτο; Ὄχι, ἀγαπητοί μου. Αὐτὸ ποὺ εἶπε, «Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς», ποὺ δὲν τὸ ἐφήρμοσε αὐτός, τὸ ἐ­φήρμοσαν καὶ τὸ ἐφαρμόζουν πολλοὶ ἄλλοι νέοι.
Τὸ ἐφήρμοσαν πρῶτοι οἱ ἀπόστολοι. «Ἀκολούθει μοι» τοὺς εἶπε ὁ Χριστός (Ματθ. 9,9), κι ἀ­μέσως ἄφησαν βάρκες, συνεταίρους, γονεῖς, τὸν ἀκολούθησαν, σκόρπισαν σ᾽ ὅλη τὴν οἰ­κου­μένη καὶ κήρυξαν τὸ εὐαγγέλιο.
Τὸ ἄκουσε ἀργότερα στὴν ἐκκλησία καὶ κάποιος ἄλ­λος νέος, πλούσιος κι αὐτός. Δὲν εἶ­πε, Τὰ λόγια αὐτὰ εἶνε γιὰ τοὺς ἄλλους. Εἶπε· Τὰ λόγια αὐτὰ εἶνε γιὰ μένα! Καὶ μόλις βγῆκε ἔξω, πούλησε τὴν περιουσία ποὺ εἶχε κ’ ἔγι­νε ἀσκητής. Εἶνε ὁ ἀρχηγὸς τοῦ ἀσκητισμοῦ, ὁ Μέ­γας Ἀντώνιος. Ἕνας λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, λέει ὁ Ντοστογιέφσκυ, φτάνει ν᾽ ἀλλάξῃ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη.
«Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτω­χοῖς…». Τὸ ἄκουσαν κι ἄλλοι νέοι σπουδασταί, ποὺ ἔγιναν κατόπιν μεγάλοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως λ.χ. ὁ μέγας Βασίλειος ποὺ ἵδρυσε γιὰ τοὺς φτωχοὺς τὴν Βασιλειάδα. Ἄρα λοιπὸν μποροῦσε νὰ τὸ ἐφαρμόσῃ καὶ ὁ νεανίσκος τῆς σημερινῆς περικοπῆς.
Τὸ ἐφήρμοσαν ἀκόμα, ἀγαπητοί μου, γυ­­ναῖ­κες. Ἐμεῖς τὶς θεωροῦμε κατώτερες τῶν ἀνδρῶν, ἐν τούτοις ὅμως, μέσα στὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ γυναίκα πολλὲς φορὲς νικᾷ τὸν ἄνδρα. Ποῦ τὸν νικᾷ; Στὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς. Παρουσιάζει ἐκπλήξεις. Διότι ἂν ὁ ἄνδρας εἶνε περισσότερο νοῦς, ἡ γυναίκα εἶνε καρδιά· καὶ ἡ καρδιὰ εἶνε τὸ σπου­δαιότερο στὸν ἄνθρωπο. Τώρα γίναμε ὀρθολο­γισταί· μὲ τὸ μικρό μας μυαλουδάκι ζητοῦμε νὰ λύσουμε τὰ προβλήματα. Ὄχι, δὲ λύνον­ται μὲ τὸ μυαλὸ καὶ τὸ διαβήτη· μὲ τὴν καρδιά, «μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα» λύνονται. Ἐκεῖ λοιπὸν νικᾷ ἡ γυναίκα. Καὶ ἔτσι ἔφθασε σὲ μεγάλα ὕψη. Τρανὴ ἀπόδειξις ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, ποὺ εἶνε καὶ τῶν ἀγγέλων ὑπερτέρα, ἀλλὰ καὶ πλῆθος ἄλλες ἅγιες γυναῖκες.
Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶνε καὶ ἡ ἁγία Αἰκατερίνη, ποὺ τιμᾶται τὶς ἡμέρες αὐτές. Εἶχε καὶ αὐτὴ ὅ­λα τὰ προσ­όντα τοῦ νέου τῆς παραβολῆς, καὶ ἐπὶ πλέον δύο ἀκόμη· τὸ ὑπέροχο κάλλος καὶ τὴν σπάνια σοφία. Πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὅ­μως ἦταν Χριστιανή· καὶ ζών­τας σὲ ἐποχὴ δι­ωγμῶν βρέθηκε ἐπὶ Μα­ξεντίου (306-311 μ.Χ.) ὑπόδικος ἐνώπι­ον τοῦ διοικητοῦ τῆς Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁ­ποῖος τῆς ἔθεσε τὸ ἐ­ρώτημα· Εἶσαι Χριστιανή; Τώρα σ’ ἐμᾶς αὐτὸ δὲν στοιχίζει τίποτε, τότε ὅμως στοί­χιζε. Ἀπαντᾷ· Ναί, εἶ­μαι Χριστι­ανή. Ὁ τύραννος ἐξ­εμάνη καὶ τὴν κάλεσε νὰ διαλεχθῇ στὰ ἀνάκτορα μὲ τοὺς σοφοὺς τῆς εἰδωλολατρίας. Ἐκεῖ εἶχε ἕνα μακρὸ διάλογο μὲ ἑκατὸν πενήντα ῥήτορες. Στὴ σημερινὴ γλῶσσα τῶν φιλάθλων μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅ­τι ἦταν ἕνα «μὰτς» ὑπέροχο, ποὺ ἔληξε μὲ νίκη καὶ θρίαμβο τῆς πίστεώς μας. Ὄχι μόνο οἱ σοφοὶ αὐτοὶ ἀλλὰ καὶ τριακόσοι ἄλλοι στρατι­ῶτες κι αὐτὴ ἀκόμα ἡ βασίλισσα, ὅλοι αὐτοὶ πίστεψαν καὶ μαρτύρησαν μαζί της γιὰ τὸ Χριστό. Τώρα τὸ ἱερὸ λείψανο τῆς ἁγίας ἀναπαύ­εται στὴ μονὴ Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ ὄ­ρους Σινὰ καὶ τὸ φρουροῦν Ἕλληνες.

* * *

Ἀγαπητοί μου· Ὁ κόσμος, ποὺ λατρεύει τὸ χρυσό, ἀκούγοντας τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ «Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς…», φωνάζει Ἀδύνατον! Τὰ λόγια ὅμως τοῦ Εὐαγγελίου δὲν χάνουν ποτέ τὴν ἰσχύ τους. Ἂς εἰρωνεύωνται, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο ἦ­ταν γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», εἶνε δηλαδὴ μιὰ οὐτοπία, κάτι ποὺ δὲν ἐφαρμόζεται. Ὄχι, κύριοι! Καὶ ἕνας ἀκόμα ἂν ἐφήρμοζε τὸ Εὐαγγέλιο πάνω στὴ γῆ, ἔφτανε αὐτὸς ν’ ἀποδείξῃ ὅτι μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθῇ. Ἀλλὰ δὲν τὸ ἐφήρμοσε ἕνας· τὸ ἐφήρμοσαν χιλιάδες, μικροὶ – με­γάλοι, ἀπ᾽ ὅλες τὰς τάξεις καὶ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα. Ὅλοι αὐτοὶ βεβαιώνουν, ὅτι τὸ Εὐαγ­γέλιο δὲν εἶνε οὐτοπία, εἶνε τὸ αἰώνιο, ἰσχύει καὶ κατισχύει. Παίρνει τὸν σπουργίτη καὶ τὸν κάνει ἀετό· παίρνει τὸν κόρακα καὶ τὸν κάνει περιστέρι· παίρνει τὸ λύκο καὶ τὸν κάνει ἀρνί· παίρνει τὸν ἀσήμαντο ψαρᾶ καὶ τὸν κάνει διάσημο ἀπόστολο· παίρνει τὴν ταπεινὴ νεάνιδα καὶ τὴν κάνει σοφὴ ἀπολογήτρια· παίρνει τὸν ἁπλὸ ἐπαρχιώτη καὶ τὸν κάνει οἰκουμενικὸ διδάσκαλο, παίρνει τὸν πλούσιο νέο καὶ τὸν κάνει ἀ­κτήμονα ἀσκητή. Δημιουργεῖ μεγάλες ἀ­νατάσεις καὶ δίνει μεγάλα φτερά, ὥστε νὰ μπορῇ κανεὶς ν᾽ ἀφήνῃ τὸν κόσμο, τὴ μαται­ό­τητα καὶ ἀθλιότητα, καὶ νὰ φτάνῃ ψηλά, πολὺ ψηλά, ἐ­κεῖ ποὺ εἶνε ὁ αἰώνιος προορισμὸς τοῦ ἀν­θρώπου· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης 25-11-1984)

Περί Νηστεῖας Άγιος Πορφύριος ό Καυσοκαλυβίτης

Ή Νηστεῖα είναι καί ζῆτημα Πίστεῶς

Λέγει ο σοφός Σολομών ότι ο Χριστός «ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν
Αυτόν». Οι «πειράζοντες» τον Θεόν είναι όσοι αμφιβάλλουν, διστάζουν
ή και χειρότερα ακόμη, ανθίστανται στην παντοδυναμία Του και
πανσοφία Του. Δεν πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει,
«γιατί το έκανε έτσι αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε
να κάνει διαφορετικά;». Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον
άνθρωπο, δημιουργούν αυτά που λέει ο κόσμος «κόμπλεξ»
παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός;» ή και το αντίθετο
«πολύ κοντός;». Αυτό δεν φεύγει από μέσα. Και προσεύχεται κανείς
και κάνει αγρυπνίες, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει κιαγανακτεί
χωρίς αποτέλεσμα.
Ενώ με το Χριστό, με την χάρι φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το «κάτι»
στο βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ’ η χάρις του Θεού επισκιάζει τον
άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει
τριανταφυλλιά με ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη με
την αγάπη με την υπομονή με την ταπείνωση τόσο παύει να έχει
δύναμη το κακό παύει να υπάρχει δηλαδή δεν εξαφανίζεται αλλά
μαραίνεται. Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά τόσο μαραίνεται,
ξηραίνεται, χάνεται κι αμέσως ξεπετάγεται το αγκάθι.
Δεν είναι, όμως μόνο η αντίδραση και τα «γιατί», που δείχνουν ότι εκπειράζομε τον Θεό. Εκπειράζομε τον Θεό, όταν
ζητούμε κάτι από Εκείνον, αλλά η ζωή μας είναι μακράν του Θεού. Τον εκπειράζομε όταν ζητούμε κάτι αλλά η ζωή
μας δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του -πράγματα, δηλαδή ενάντια στον Θεό- άγχος αγωνία απ’ το ένα μέρος κι
απ’ το άλλο παρακαλούμε.
Δεν γίνεσθαι άγιοι κυνηγώντας το κακό. Άστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι αυτό θα σας σώσει. Εκείνο
που κάνει άγιο τον άνθρωπο είναι η αγάπη, η λατρεία προς τον Χριστό η οποία δεν μπορεί να εκφρασθεί δεν μπορεί
δεν μπορεί... Και προσπαθεί ο άνθρωπος να κάνει ασκήσεις, να κάνει τέτοια πράγματα και να καταπονεί τον εαυτό
του για την αγάπη του Θεού.
Κανείς ασκητής δεν αγίασε χωρίς ασκήσεις. Κανείς δεν μπόρεσε ν’ ανέλθει στην πνευματικότητα χωρίς ν’ ασκηθεί.
Πρέπει να γίνονται ασκήσεις. Άσκηση είναι οι μετάνοιες, οι αγρυπνίες κ.λπ. αλλά όχι με βία. Όλα να γίνονται με χαρά.
Δεν είναι οι μετάνοιες που θα κάνομε δεν είναι οι προσευχές είναι το δόσιμο ο έρωτας για τον Χριστό για τα
πνευματικά.
Υπάρχουν πολλοί που τα κάνουνε αυτά όχι για τον Θεό αλλά για άσκηση, για ωφέλεια σωματική. Όμως οι
πνευματικοί άνθρωποι το κάνουνε για ψυχική ωφέλεια, για τον Θεό.
Αλλά και το σώμα ωφελείται πολύ δεν αρρωσταίνει. Πολλά καλά έρχονται.
Μέσα στην άσκηση τις μετάνοιες τις αγρυπνίες και τις άλλες κακουχίες είναι και η νηστεία. «Παχεία γαστήρ λεπτόν ου
τίκτει νόον».
Λένε ότι το προβατάκι τρώει τα χορταράκια της γης κι είναι τόσο ήσυχο. Ενώ ο σκύλος ή η γάτα κι ολ' αυτά τα
σαρκοφάγα, είναι όλα τους άγρια ζώα. Το κρέας κάνει κακό στον άνθρωπο. Κάνουν καλό τα χόρτα, τα φρούτα κ.λπ.
Δεν είναι το φαγητό δεν είναι οι καλές συνθήκες διαβιώσεως που εξασφαλίζουν την καλή υγεία. Είναι η αγία ζωή, η
ζωή του Χριστού.
Για να τα κάνετε όμως αυτά πρέπει να έχετε πίστη. Αλλιώς σας πιάνει λιγούρα. Η νηστεία είναι και ζήτημα πίστεως.
Δεν παθαίνετε μ’ αυτήν κακό, όταν το χωνεύσετε καλά το φαγητό σας. Οι ασκητές μεταποιούν τον αέρα σε λεύκωμα
και δεν τους πειράζει η νηστεία.
Όταν έχετε τον έρωτα τον θείον, μπορείτε να νηστεύετε με ευχαρίστηση κι όλα είναι εύκολα αλλιώς σας φαίνονται
όλα βουνό. Όποιοι έδωσαν την καρδιά τους στον Χριστό και με θερμή αγάπη έλεγαν την ευχή, κυριάρχησαν και
νίκησαν τη λαιμαργία και την έλλειψη εγκράτειας.

π.Αθανάσιος Μυτιληναίος

               Παιδαγωγική σημασία της νηστείας

π.Αυγουστίνος Καντιῶτης

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Tί σημαίνει ο σταῦρός ;

Tι μας διδάσκει, αγαπητοί μου, ο σταυρός; Πάρτε κιμωλία και γράψτε. Tι να γράψετε; Όπως λένε τα παιδιά στο σχολείο, 2+ 2=4, έτσι και σταυρός ίσον – τι είναι ο σταυρός; Mπας και νομίζετε, ότι είναι απλώς ένα ξύλο να το ασπαστούμε και σωθήκαμε; Λάθος κάνετε, δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Σταυρός ίσον συγνώμη.
Γιατί επάνω στο σταυρό ο Xριστός συγχώρησε τους φονιάδες. Yπάρχουν σήμερα εδώ στην εκκλησία άνθρωποι μαλωμένοι; Yπάρχουν νυφάδες που μισούνε τις πεθερές;
Yπάρχουν σπίτια που δεν μιλιούνται;
Yπάρχουν γείτονες που δεν χαιρετιόνται;
Yπάρχει μίσος; E, σήμερα ο σταυρός λέει· Συγχωρέστε! Aν δεν συγχωράς, τότε μη πλησιάζεις το σταυρό, μη τον φιλάς. Όταν μέσα στην καρδιά σου έχεις τον κάβουρα αυτό, έχεις το φίδι αυτό του μίσους, δεν μπορείς να πλησιάσεις το σταυρό. Γιατί σταυρός σημαίνει συγχώρησης. Nα συγχωρέσεις και τον πιο μεγάλο εχθρό σου.
Σταυρός ίσον αλήθεια. Tο μαχαίρι να σου βάζουν στο λαιμό, να σε σφάζουν, την αλήθεια να πεις. Όχι να πηγαίνεις στα δικαστήρια και να ξαπλώνεις το βρωμερό σου χέρι επάνω στο Eυαγγέλιο και να παίρνεις ψεύτικο όρκο. Όχι δα. O Xριστός σταυρώθηκε για την αλήθεια. Όποιος λοιπόν λέει ψέματα, όποιος πηγαίνει στα δικαστήρια και παίρνει ψεύτικους όρκους, αυτός δεν αξίζει να προσκυνήσει το σταυρό. Σταυρός λοιπόν ίσον συγγνώμη, σταυρός ίσον αλήθεια.

Σταυρός ίσον ταπείνωση. Όχι ―γιατί τάχατες εσύ κάθεσαι σ’ ένα σπίτι πιο μεγάλο, κ’ έχεις περισσότερα λεφτά ή χωράφια και γίδια, κι έχεις παιδιά που σπουδάζουν στο σχολειό, κι έχεις γυναίκα όμορφη, ή ξέρω εγώ τι άλλο κάνεις― να καυχιέσαι και να υπερηφανεύεσαι. Δεν είσαι χριστιανός. Tαπείνωσης! Nα ταπεινωθείς και να πεις· Δεν είμαι τίποτε· ένα σκουλήκι είμαι, ένα τίποτε είμαι στον κόσμο. Όταν όμως έχεις την υπερηφάνεια και καυχιέσαι και λες, Aς είναι καλά τα μπράτσα μου και τα πόδια μου και η δουλειά μου και τα λεφτά μου…, δεν είσαι χριστιανός.
Σταυρός ίσον αγάπη. Πεινά ο άλλος; Nα του δώσεις ένα κομμάτι ψωμί. Διψά; Nα του δώσεις ένα ποτήρι νερό. Eίναι γυμνός; Δος του ένα σακάκι να φορέσει. Kλαίει; Nα πας να τον παρηγορήσεις και να του σφουγγίσεις τα δάκρυα. Έτσι είναι ο χριστανισμός. Όχι εσύ να τα έχεις όλα κι ο άλλος να μην έχει τίποτε.
Σταυρός θα πει θυσία. Όπως ο Xριστός θυσιάστηκε, έτσι κι εμείς πρέπει να θυσιαζόμαστε. Aυτό σημαίνει ο σταυρός. Aν τα κάνουμε αυτά, τότε αξίζει να λεγόμαστε χριστιανοί. Eσύ που έβαψες τα χέρια σου στο αίμα, εσύ ο άλλος που πήρες ψεύτικο όρκο, εσύ που αδίκησες το ορφανό, δεν μπορείς να πλησιάσεις το σταυρό. O σταυρός σε διώχνει.
Για διαβάστε το βίο της αγίας Mαρίας της Aιγυπτίας. Σαν τέτοια μέρα πήγε στα Iεροσόλυμα και είδε κόσμο να μπαίνει μέσα στο ναό και να προσκυνάνε όλοι, γέροι – νέοι, γυναίκες – άνδρες. Προσπάθησε κι αυτή να πλησιάσει στην είσοδο. Mα κάποια δύναμη την έσπρωξε πίσω. Προσπάθησε δεύτερη και τρίτη φορά, μα δεν μπόρεσε. Γιατί; Γιατί ήταν αμαρτωλή γυναίκα, δούλευε στην αμαρτία μέσα στην Aλεξάνδρεια. Mόνο όταν μετανόησε και έκλαψε, τότε μπήκε στο ναό και έγινε χριστιανή πραγματική.
O σταυρός, αγαπητοί μου, δημιουργεί υποχρεώσεις. Πρέπει να ζήσουμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του σταυρού.

Nα κᾶνεις κανονικᾶ το σταυρό.

Kαι κάτι άλλο. Nα κάνεις το σημείο του σταυρού κανονικά. Γιατί δυστυχώς στα άπιστα αυτά χρόνια που ζούμε όλα έγιναν μόδα. Mόδα στα μαλλιά, μόδα στα ρούχα, μόδα στα παπούτσια, μόδα παντού. Έγινε μόδα δυστυχώς και η εκκλησία. Bλέπεις δυστυχώς και τους επισήμους, νομάρχες, υπουργούς, πρωθυπουργούς, και δεν κάνουν σωστά το σταυρό τους. Aυτό που κάνουν δεν είναι σταυρός. Eίναι εμπαιγμός και κοροϊδία. Eίναι θεομπαιξία. Eσείς να μην είστε θεομπαίκτες. Πως θα σε καταλάβω ότι είσαι χριστιανός; Aπό το σταυρό. Όταν κάνεις κανονικά το σημείο του σταυρού, κάνεις μια ολόκληρη προσευχή.
Λοιπόν, εσείς να κάνετε το σταυρό σας σωστά.

Πότε να κᾶνεις το σταῦρὀ;

Kαι πότε να κάνετε το σταυρό; Ξυπνάς πρωί – πρωί; κάνε το σταυρό σου. Πας στη δουλειά; κάνε το σταυρό σου. Πηγαίνεις στο χωράφι; κάνε το σταυρό σου. Σπέρνεις, γυρίζεις από το χωράφι, μπαίνεις στο σπίτι; κάνε το σταυρό σου. Kάθεσαι στο τραπέζι; κάνε το σταυρό σου. Πας να κοιμηθείς; κάνε το σταυρό σου.
«Πέφτω κάνω το σταυρό μου,
άγγελο έχω στο πλευρό μου».
Eσύ η γυναίκα ζυμώνεις; Kάνε στη ζύμη το σταυρό. Παντού και πάντα να κάνετε το σταυρό σας. O σταυρός είναι «ο φύλαξ πάσης της οικουμένης».

πατήρ Aυγουστίνος Kαντιώτης
Ίμερα – Kοζάνης 14-9-1965

Λόγοι Αγῖου Παῖσίου

Σήμερα ήρθε η εποχή να πραγματοποιηθεί η προφητεία του Μεγάλου Αντωνίου: ”Θα ‘ρθει καιρός που οι άνθρωποι θα τρελαθούν, και αν κάποιος είναι λογικός, αυτόν οι άλλοι θα τον λέγουν τρελό”, γιατί δεν θα είναι σαν και αυτούς.

Μπορούμε να προσευχόμαστε στους Αγίους αλλά χρειάζεται απλότητα. Να τους μιλάμε απλά. Τους Αγίους τους φωνάζεις και έρχονται

Δεν φταίμε για τους κακούς λογισμούς που μας έρχονται. Θα φταίμε μόνο αν τους δεχθούμε. Δεν φτάνει που μας ενοχλούν, θα φταίμε κιόλας;

Η Εκκλησία είναι όπως το καράβι. Άλλος κοιμάται, άλλος χαζεύει. Αυτό τραβά τον δρόμο του. Άλλος πάλι αγωνίζεται, παλεύει, πάνω με τα κύματα. Όλοι μαζί προχωρούν. Φτάνει να είσαι μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό να φροντίζετε να είστε πάντα στις ακολουθίες. Να μη λείπετε

Ο διάβολος άπλωσε τρία πλοκάμια να πιάσει όλον τον κόσμο. Τους πλούσιους με την μασωνία, τους φτωχούς με τον κομμουνισμό και αυτούς που θρησκεύουν με τον οικουμενισμό

(Παρατήρηση του Γέροντα σε γνωστό του που ασχολιόταν πολύ με το τρέξιμο). Να μην τρέχουμε οριζόντια, αλλά κάθετα προς το Θεό!

– Γέροντα, με ενοχλούν οι λογισμοί!
– Άσε το σκύλο να γαβγίζει!