Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω

Τὸν ἑπτάριθμον τιμῶ χορὸν Μαρτύρων, Δείξαντα Ἀνάστασιν νεκρῶν τῷ κόσμῳ Τῇ δὲ τετάρτῃ νεκροέγερτοι ξύνθανον ἑπτά.

Βιογραφία Οι Άγιοι Επτά Παίδες, τα ονόματα των οποίων είναι: Μαξιμιλιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Αντωνίνος (ή Ιωάννης), Κωνσταντίνος και Εξακουστοδιανός, έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249 - 251 μ.Χ.). Όταν ξέσπασαν απηνείς διωγμοί κατά των Χριστιανών, οι επτά παίδες μοίρασαν την περιουσία τους στους πτωχούς, εγκατέλειψαν την πόλη και κρύφτηκαν σε μία σπηλιά μέχρι να τελειώσει ο διωγμός. Έτσι δεν θα αναγκάζονταν να αρνηθούν την πίστη τους. Όταν όμως αντιλήφθηκαν ότι οι διώκτες τους πλησίαζαν στο καταφύγιό τους, προσευχήθηκαν στο Θεό κατά την διάρκεια της νύχτας να πεθάνουν για να μην πέσουν στα χέρια των διωκτών τους. Ο Θεός εισάκουσε τη δέηση τους και το πρωί κοιμήθηκαν χωρίς να ξυπνήσουν. Ο βασιλιάς ανακάλυψε την κρυψώνα τους και διέταξε να φραγεί με μία μεγάλη πέτρα η είσοδος της σπηλιάς. Μετά από 194 χρόνια (περί το 446 μ.Χ.), επί Θεοδοσίου του Μικρού, έκανε την εμφάνισή της στην Έφεσο κάποια αίρεση που δίδασκε κατά της ανάστασης νεκρών. Εκείνη, λοιπόν, την εποχή, κάποιο παιδί στην αγορά της Εφέσου αγόρασε ψωμί με το νόμισμα της εποχής του Δεκίου , γεγονός ανεξήγητο. Ανέκριναν το παιδί, που ήταν ο Iάμβλιχος και τους οδήγησε στη σπηλιά και βρήκαν ζωντανά και τα υπόλοιπα παιδιά. Ήταν θαύμα Θεού που αποδείκνυε το αληθές της Αναστάσεως των νεκρών.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείω Πνεύματι, ἀφθαρτισθέντες, πολυχρόνιον, ἤνυσαν ὕπνον, οἱ ἐν Ἐφέσῳ ἐπτάριθμοι Μάρτυρες, καὶ ἀναστάντες πιστοὺς ἐβεβαίωσαν, τὴν τῶν ἀνθρώπων κοινὴν ἐξανάστασιν ὅθεν ἅπαντες, συμφώνως τούτους τιμήσωμεν, δοξάζοντες Χριστὸν τὸν πολυέλεον. Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. Οἱ τὰ τοῦ κόσμου ὡς φθαρτὰ παριδόντες, καὶ τὰς ἀφθάρτους δωρεὰς εἰληφότες, διαφθορᾶς διέμειναν θανόντες παρεκτός· ὅθεν ἐξανίστανται, μετὰ πλείονας χρόνους, ἅπασαν ἐνθάψαντες, δυσμενῶν ἀπιστίαν· οὓς ἐν αἰνέσει σήμερον πιστοί, ἀνευφημοῦντες, Χριστὸν ἀνυμνήσωμεν. Μεγαλυνάριον Δόγμα ἀκυροῦται νεκροποιόν· οἱ γὰρ θεῖοι Παῖδες, ἀναστάντες ἐκ τῶν νεκρῶν, ἐδήλωσαν πᾶσι, τὴν μέλλουσαν γενέσθαι, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ὥρᾳ, βροτῶν ἀνάστασιν.

Ανακομιδή των Ιερών λειψάνων της Αγιάς Ευδοκίας

Ὀσμὴ! τὶ τοῦτο; Σῶμα τῆς Εὐδοκίας, Ἀθλητικῶν ἀπόζον ἥκει χαρίτων. Πότνια Εὐδοκίη, νεκρὰ ἤχθη ἀμφὶ τετάρτην.

Βιογραφία Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Ανακομιδή των Ιερών λειψάνων της Αγιάς Ευδοκίας που έζησε επί Τραϊανού (98-117 μ.Χ.). Στο συναξαριστή όμως του Αγίου Νικοδήμου γίνεται σύγχυση μεταξύ της Ανακομιδής των Ιερών λειψάνων της Αγιάς Ευδοκίας και της Αγίας Ίας. Σύμφωνα λοιπόν με τον Άγιο Νικόδημο, η Ευδοκία καταγόταν από τα μέρη της Ανατολής. Σε μια όμως εκστρατεία τους και Πέρσες, αιχμαλώτισαν και αυτή και τη μετέφεραν στην Περσία. Εκεί υποχρεώθηκε να υπηρετεί την οικογένεια ενός αξιωματικού. Η ζωή αυτή δεν δυσαρέστησε την Ευδοκία. Και πίστευε ότι παντού, όπου κι αν τύχουμε, μπορούμε να έχουμε μεγάλη αποστολή υπέρ του έργου του Θεού και της ωφελείας του πλησίον μας. Έτσι, ευπειθής, πρόθυμη και διακριτική καθώς ήταν, αλλά και με πολλή φρόνηση και λεπτότητα, κατάφερε αυτή η αιχμάλωτη να αιχμαλωτίσει τους κυρίους της. Την αγάπησαν όλοι και έγιναν χριστιανοί. Κατόπιν με πυρήνα το σπίτι του αξιωματικού, κατάφεραν να εκχριστιανίσουν πολλές Περσίδες και Πέρσες. Τα γεγονότα όμως αυτά έφτασαν στ' αυτιά των αρχόντων, που εξοργισμένοι συνέλαβαν την Ευδοκία και τη μαστίγωσαν αλύπητα. Έτσι πληγωμένη την έριξαν στη φυλακή. Άλλα μετά δύο μήνες την έβγαλαν, έσχισαν τις σάρκες της με ακανθωτά ραβδιά, τρύπησαν το σώμα της με μυτερά καλάμια και κατόπιν έσφιξαν τόσο το σώμα της με σχοινιά, ώστε πολλά κόκαλα της έσπασαν. Αλλά επειδή η Ευδοκία με γενναίο φρόνημα εξακολουθούσε να ομολογεί τον Χριστό, την αποκεφάλισαν, παίρνοντας έτσι το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. Ο Σ. Ευστρατιάδης όμως, έχει άλλη άποψη για το Συναξάρι αυτό και λέει τα εξής: Εν τω Συναξαριστή του Νικόδημου γίνεται σύγχυσις της ανακομιδής των λειψάνων της μάρτυρος ταύτης, της εορταζομένης την 1η Μαρτίου, προς άλλην ομώνυμον μάρτυρα της 4ης Αυγούστου ότι περί της ανωτέρω πρώην πόρνης και είτα οσιομάρτυρος Ευδοκίας ο λόγος της ανακομιδής, μαρτυρεί ο αρχαίος Παρισινός Κώδιξ 13, όστις εν φ. 356α περί της εορτής των εν Εφέσω επτά παίδων και της ανωτέρω μάρτυρος Ευδοκίας ταύτα σημειοί: «Ιστέον ότι τινά των Τυπικών κατά ταύτην την ημέραν (ήγουν την 4ης Αυγούστου) εορτάζουσι τους αγίους τούτους (επτά παίδας), έτερα δε κατά την β’ ημέραν του μηνός, κατά δε ταύτην την αγίαν οσιομάρτυρα Ευδοκίαν, ης ακολουθία ψάλλεται τη α' του Μαρτίου μηνός, είγε εστίν αύτη και ούχ ετέρα· επεί η της μάρτυρος ακολουθία ταύτην είναι παρίστησιν ημείς δε τω πλείονι των ψήφων νικώμενοι, ενταύθα τους αγίους επτά παίδας τεθείκαμεν εναπομένει δε εις την διάκρισιν». Πράγματι δε η εις την αγίαν Ευδοκίαν ακολουθία της ανακομιδής των λειψάνων, η σωζόμενη εις τους Λαυριωτικούς Κώδικας Δ 17 φ. 31 και Δ 14 και εις τον Παρισινόν 1575 φ. 186α του Θεοφάνους ποίημα, αναφέρεται εις την πρώην πόρνην Ευδοκίαν (της 1ης Μαρτίου) και ουχί εις την ανωτέρω της 4ης Αυγούστου, ης την μνήμην και την ανακομιδήν συγχρόνως αναγράφει ο Νικόδημος. Φρονώ, ότι η Ευδοκία αυτή του Νικόδημου είναι φανταστικόν πρόσωπον, εκλαμβανομένη αντί της μάρτυρος Ίας, την οποίαν πολλοί Συναξαρισταί κατά την ημέραν ταύτην σημειούσιν, ήτις έχει και το αυτό απαραλλάκτως υπόμνημα, φαίνεται ότι ο αντιγραφεύς το όνομα Ία εθεώρησε ακέφαλον και συνεπλήρωσε αυτό δια της προσθήκης των πέντε πρώτων γραμμάτων Ευδοκ. ή το και πιθανότερον επειδή κατά την ημέραν ταύτην μνεία γίνεται του ονόματος της Ευδοκίας δια την ανακομιδήν αυτής, και μνεία της μάρτυρος Ίας, το συναξάριον της τελευταίας ταύτης απεδόθη εκ συγχύσεως εις την Ευδοκίαν και ούτω προήλθε νέα μάρτυς ανύπαρκτος Ευδοκία, διότι δεν εξηγείται άλλως το κοινόν Συναξάριον της Ίας των Συναξαριστών και της Ευδοκίας του Νικόδημου. (Πρβλ. Συναξαριστήν Delehaye, σ. 868, 38 και Νικόδημου, σ. 235-236.).

Άγιος Θαθουήλ

Θνῇσκε κρεμασθείς, Θαθουήλ, ἐν μηλέᾳ, Ὡς ἂν τρυγήσῃς τῆς Ἐδὲμ μῆλα ξένα.

Βιογραφία Ο Άγιος Θαθουήλ μαρτύρησε, αφού τον κρέμασαν σε μια μηλιά.

Όσιοι Δαλμάτιος, Φαύστος, και Ισαάκιος

Κυκλοῦσιν ἄνδρες εἷς δύο τρεῖς σὸν θρόνον, Ὕψιστε, Φαῦστος, Ἰσάκιος, Δαλμάτος, Δαλμάτος, Ἰσάκιος τριτάτῃ θάνον, ἠδέ γε Φαῦστος.

Βιογραφία Ο Όσιος Δαλμάτιος ήταν στρατιώτης, γρήγορα όμως τη θεοσεβή ψυχή του κυρίευσε η επιθυμία να αφοσιωθεί στον Κύριο και Δημιουργό του. Ξεκίνησε, λοιπόν μαζί με το γιο του Φαύστο να συναντήσει τον μοναχό Ισαάκι , η φήμη του οποίου είχε φέρει κοντά του πολλούς άνδρες. Ο Δαλμάτιος διακρίθηκε ανάμεσα στους υπόλοιπους μοναχούς για την αρετή του τόσο ώστε εξελέγη ηγούμενος μετά το θάνατο του ευσεβούς Ισαακίου. Μάλιστα για τον ενάρετο βίο του ο Δαλμάτιος τιμήθηκε και από τη Γ' Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε το 431 μ.Χ. στην Έφεσο, στην οποία οι Πατέρες ανέδειξαν τον όσιο αρχιμανδρίτη. Τον δρόμο του Δαλμάτιου, ο οποίος τελείωσε τη ζωή του εν ειρήνη, ακολούθησε ο γιος του Φαύστος, αναδεικνύοντας εαυτόν άξιο διάδοχο του πατέρα του. Όσον αφορά στον όσιο Ισαάκιο, έμεινε ξακουστός για τη στάση, την οποία υπέδειξε απέναντι στον αιρετικό αυτοκράτορα Ούλη, όταν αυτός κατά την εκστρατεία του ενάντια στους Σκύθες συνάντησε τον όσιο. Ο Ισαάκιος πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τὴν τρίστιχον χορείαν τῶν Ὅσιων τιμήσωμεν, Φαῦστον Ἰσαάκιον ἅμα, καὶ Δαλμάτιον τὸν ἔνδοξον ὡς τρίφωτος λαμπὰς γὰρ ἀρετῶν, σκεδάζουσι τὴν νύκτα τῶν παθῶν, καὶ ταὶς θείαις καταυγάζουσι δωρεαίς, τοὺς πόθω ἀνακράζοντας, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι' ὑμῶν, πάσιν ἰάματα.  Κοντάκιον Ἦχος β’.Τὴν ἐν πρεσβείαις. Τοὺς ἐν ἀσκήσει ἐκλάμψαντας ἐν τῶ κόσμῳ, καὶ τὰς αἰρέσεις ἀνατρέψαντας τῇ πίστει, ὕμνοις, Ἰσαάκιον εὐφημήσωμεν, σὺν τῷ Δαλμάτῳ Φαῦστον, ὡς τοῦ Χριστοῦ θεράποντας, αὐτὸν δυσωποῦντας ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Αγία Σαλώμη η Μυροφόρος

Τῆς σαρκὸς οἷον ἐκκυλισθείσης λίθου, Ὁρᾷ Σαλώμη Χριστόν, οὐ Χριστοῦ τάφον.

Βιογραφία Η Αγία Σαλώμη η Μυροφόρος ήταν πρώτη εξαδέλφη της Παναγίας, μητέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Είχε σύζυγο τον Ζεβεδαίο και γιους τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Προικισμένη και η ίδια με ένθερμη ευσέβεια, ήταν από τις γυναίκες που ακολουθούσαν τον Χριστό, και συνεισέφεραν στο ταμείο της αποστολικής αδελφότητας. Η Σαλώμη ήταν εκείνη, παρακινούμενη από μητρική φιλοστοργία, που παρακάλεσε τον Κύριο όταν Αυτός πήγαινε για τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ, να τιμηθούν οι γιοί της με πρωτεύοντα αξιώματα. Διότι είχε την ιδέα, ότι ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ έμελλε να αναστήσει το θρόνο του Δαβίδ. Όμως η Σαλώμη, τις στιγμές του φρικτού πάθους του Κυρίου, και ενώ μαθητές και φίλοι από φόβο είχαν διασκορπιστεί, αυτή, μαζί με μερικές άλλες πιστές γυναίκες ήταν εκεί και κτυπούσαν από λύπη τα στήθη τους. Επίσης η Σαλώμη, αξιώθηκε να είναι μια από τις μυροφόρες, στις όποιες ο άγγελος γνωστοποίησε την ανάσταση του Ιησού. Μετά την ίδρυση της χριστιανικής Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, η Σαλώμη εξακολούθησε να διακρίνεται για το ζήλο και τις ελεημοσύνες της. Ο διωγμός εναντίον της εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, προξένησε μεγάλη λύπη στη Σαλώμη. Η καρδιά της υπέστη μεγάλο σπαραγμό την ήμερα, που ο Ηρώδης αποκεφάλισε τον πρωτότοκο γιο της Ιάκωβο. Αλλά η ελπίδα στον Χριστό την ενίσχυσε και με την προσδοκία των αιωνίων αγαθών παρέδωσε την ψυχή της ειρηνικά.

Άγιος Στέφανος Ιερομάρτυρας Πάπας Ρώμης και οι συν αυτώ

Tμηθείς Στέφανος θείον ήρπασε στέφος, Πάπας μεν ων πριν, νυν δε και Mάρτυς μέγας.

Βιογραφία Ο Άγιος Στέφανος ήταν Ρωμαίος (από Έλληνες γονείς) και ανέβηκε στο θρόνο της Ρώμης κατά το έτος 253 μ.Χ. Αυτός κατηχούσε και βάπτιζε χριστιανούς πολλούς ειδωλολάτρες, που προσέρχονταν σ' αυτόν. Μερικούς απ' αυτούς μάλιστα, χειροτόνησε πρεσβύτερους, διακόνους και αναγνώστες, που αργότερα μαρτύρησαν για τον Χριστό. Όταν συνελήφθη ο Στέφανος και οδηγήθηκε στον ναό του Άρη, προσευχήθηκε και προκλήθηκε σεισμός με αποτέλεσμα να γκρεμιστεί μέρος του ναού. Τότε οι στρατιώτες φοβισμένοι έτρεξαν και έφυγαν, ο δε Άγιος πήγε στον τάφο της Αγίας Λουκίας, όπου έκανε αναίμακτη θυσία. Εκεί τον βρήκαν οι στρατιώτες, όπου αφού τον βασάνισαν, τελικά τον αποκεφάλισαν και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου

Οσία Θεοκλητώ η θαυματουργή

Θεοκλητὼ τὴν κλῆσιν ἔργῳ δεικνύει, Κλητὴ Θεῷ φανεῖσα σαρκὸς ἐκδύσει.

Βιογραφία Η Οσία Θεοκλητώ έζησε κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ. στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου του εικονομάχου και καταγόταν «ἐκ τοῦ θέματος τῶν Ὀπτιμάτων» (Οψικίου). Οι γονείς της ονομάζονταν Κωνσταντίνος και Αναστασία, και ήταν αρκετά πλούσιοι και προ πάντων ευσεβείς χριστιανοί. Ανάλογη ανατροφή έδωσαν και στην κόρη τους Θεοκλητώ, που ήταν πιστή, ευσεβής, σεμνή και μελετούσε ακατάπαυστα τον θείο λόγο. Όταν η Οσία παντρεύτηκε (τον Ζαχαρία, άνδρα ευσεβή και ελεήμονα), υπήρξε πρότυπο χριστιανής συζύγου. Το σπίτι της ήταν συνεχώς ανοικτό για τους δυστυχείς, για τις χήρες, τα ορφανά και τους φτωχούς οικογενειάρχες. Συχνά πήγαινε η ίδια στα φτωχόσπιτα και μοίραζε απλόχερα ελεημοσύνη και περιποίηση στους αρρώστους. Ο θάνατος τη βρήκε να εκτελεί τέτοια θεάρεστα έργα. Το δε λείψανο της, αξιώθηκε να γίνει όργανο πολλών ιαμάτων και θαυμάτων. Ένα από τα πολλά θαύματα είναι και το εξής: Οι συγγενείς της Oσίας είχαν συνήθεια και κάθε χρόνο να σηκώνουν το ιερό της λείψανο, το οποίο είναι σώο και ολόκληρο, και να αλλάζουν τα ρούχα της με άλλα καινούργια. Ισιώνουν επίσης και τα μαλλιά του κεφαλιού της που είναι άσπρα. Στην συνέχεια, κόβουν και τα νύχια των χειρών και των ποδών της, αφού αυτά έχουν μεγαλώσει, σαν να ήταν ζωντανή. Τέλος, ψέλνουν το τρισάγιον, και αποθέτουν πάλι το σώμα της στην θήκη. Σημείωση: Στον κώδικα 73 της Μονής Παναγίας της Χάλκης, καλείται Θεόκλητη και η μνήμη της αναφέρεται την 21η Αυγούστου.

Οσίες Θεοδώρα εξ Αιγίνης και Θεοπίστη η θυγατέρα της

Φθαρτόν λιπούσα η Θεοδώρα βίον, Άφθαρτον εύρεν οικίαν εν τω πόλω.

Βιογραφία Η Οσία Θεοδώρα γεννήθηκε στην Αίγινα. Μετά το γάμο της, ήλθε στη Θεσσαλονίκη λόγω επιδρομών των Σαρακινών. Ασπάστηκε τον μοναχισμό μετά τον θάνατο του συζύγου της και μπήκε στη Μονή του Αγίου Στεφάνου με τη θυγατέρα της Θεοπίστη. Έζησε με πολλή αρετή και κοιμήθηκε το 892 μ.Χ. Οι Οσίες εορτάζονται την 29η Αυγούστου, αλλά η γιορτή τους μεταφέρθηκε την 3η Αυγούστου λόγω της γιορτής της απότομης της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου.

Άγιοι Ιωάννης και Ιωάννης ο Νέος Επίσκοποι Εφέσου

Βιογραφία

Η μνήμη τους φέρεται σε δύο Κώδικες, τον Πατμιακό 266 και τον Παρισινό 152 Sap ως έξης: «Τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἠμῶν καὶ ἀρχιεπισκόπων γενομένων Ἐφέσου Ἰωάννου τοῦ μονάχου καὶ Ἰωάννου τοῦ νέου». Σε Παρισινό Κώδικα η μνήμη τους επαναλαμβάνεται και την 4η Αυγούστου.

Άγιος Ολύμπιος ο έπαρχος, μάρτυρας

Βιογραφία

Ο Άγιος Ολύμπιος ήταν Βυζαντινός άρχοντας επί της Βασιλείας του αυτοκράτορα Ηρακλείου (610 - 641 μ.Χ.), που θανατώθηκε στη φυλακή από τον Πέρση βασιλιά Χοσρόη για την ομολογία του στην χριστιανική πίστη.

Ανακομιδή του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Πρωτομάρτυρα Στεφάνου

Ἔχεις Σιὼν πάμπολλα θεῖα καὶ ξένα. Νεκρὸν Στεφάνους δὸς πόλει Κωνσταντίνου. Δευτερίῃ νέκυος Στεφάνου γένετ' Ἀνακομιδή.

Βιογραφία Το γεγονός αυτό συνέβη στα χρόνια που οι μεγάλοι διωγμοί των πρώτων χριστιανών είχαν κοπάσει και αυτοκράτωρ ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος. Τότε, ο Άγιος Στέφανος φανερώθηκε τρεις φορές σε κάποιον ευσεβή γέροντα ιερέα, το Λουκιανό, και του αποκάλυψε τον τόπο, όπου ήταν κρυμμένο το λείψανο του. Αυτός αμέσως το ανέφερε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη, που με τη σειρά του πήγε στον υποδεικνυόμενο τόπο και πράγματι βρήκε το Ιερό λείψανο του Αγίου Στεφάνου. Κατά την εύρεση έγινε μεγάλος σεισμός, και το λείψανο του Αγίου πλημμύρισε ευωδιά τους παρευρισκόμενους στον τόπο εκείνο. Λέγεται ότι από τον ουρανό ακούστηκαν αγγελικές φωνές, που έλεγαν «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Δηλαδή, δόξα ας είναι στο Θεό, στα ύψιστα μέρη του ουρανού και στην ταραγμένη από την αμαρτία γη ας βασιλεύσει η θεία ειρήνη, διότι ο Θεός φανέρωσε την ευαρέσκεια Του στους ανθρώπους, με την ενανθρώπιση του Υιού Του. Φανέρωναν, έτσι, οι άγγελοι περίτρανα ότι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος μαρτύρησε για την αγάπη και τη δόξα του Θεού. Αργότερα, τα λείψανα του Αγίου μεταφέρθηκαν από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και εναποτέθησαν στον – επ’ ονόματι αυτού – ανεγερθέντα Ναό υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Βασίλειον διάδημα, ἐστέφθη σὴ κορυφή, ἐξ ἄθλων ὧν ὑπέμεινας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, μαρτύρων Πρωτόαθλε, σὺ γὰρ τὴν Ἰουδαίων ἀπελέγξας μανίαν, εἶδές σου τὸν Σωτῆρα, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν. Αὐτόν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Πρῶτος ἐσπάρης ἐπὶ γῆς ὑπὸ τοῦ οὐρανίου Γεωργοῦ πανεύφημε, πρῶτος τὸ αἷμα ἐπὶ γῆς διὰ Χριστὸν ἐξέχεας μακάριε, πρῶτος ὑπ᾽ αὐτοῦ τὸν τῆς νίκης στέφανον ἀνεδήσω ἐν οὐρανοῖς, ὡς Ἀθλητῶν προοίμιον, στεφανῖτα τῶν Mαρτύρων ὁ Πρώταθλος.

Άγιος Θεόδωρος ο Νεομάρτυρας που μαρτύρησε στα Δαρδανέλια

Βιογραφία Ο νεομάρτυρας Θεόδωρος γεννήθηκε σ' ένα χωριό της επαρχίας Ελλησπόντου και Τρωάδος, που στα τουρκικά ονομαζόταν Ερένκιοι. Ανατράφηκε δε από ευσεβείς γονείς, τον Γεώργιο και την Κυριακή. Σε νεαρή ηλικία πήγε στην πόλη Τανάκ Καλέ (Δαρδανέλια), όπου έμαθε και εξασκούσε την τέχνη επεξεργασίας σουσαμιού. Αν και ήταν μόλις 20 χρονών, ο Θεός τον είχε προικίσει με πλούσια αρετή. Αυτό όμως το πρόσεξε και κάποιος πλούσιος Τούρκος της πόλης, που θέλησε να τον εξισλαμίσει και να τον κάνει γαμπρό του και κληρονόμο του. Γι' αυτό και χρησιμοποίησε πολλά δόλια μέσα. Αλλά ο Θεόδωρος απέρριψε όλες τις προτάσεις του. Τότε ο Τούρκος τον συκοφάντησε στον κριτή της πόλης, ότι δήθεν ο Θεόδωρος - μετά από μια αρρώστια του - είπε ότι θα γίνει μωαμεθανός, αν γίνει υγιής. Ο Κριτής ρώτησε τον Θεόδωρο αν αληθεύουν όλα αυτά. Τότε ο μάρτυρας απάντησε: «Εγώ είμαι χριστιανός απ' τους γονείς μου και χριστιανός θέλω να πεθάνω. Τον Ιησού μου δεν αρνούμαι και τη μιαρή θρησκεία σας απεχθάνομαι». Αμέσως τότε τον άρπαξαν και υπέστη πολλά και φρικτά βασανιστήρια. Τελικά στις 2 Αυγούστου 1690 μ.Χ., στις 3.00 μ.μ. τον αποκεφάλισαν. Το 1922 μ.Χ., φεύγοντας από τις πατρικές εστίες ο αείμνηστος ιερέας Πατήρ Κωνσταντίνος Οικονόμου με μερικούς πατριώτες μετέφεραν την Αγία Κάρα στη Νίκαια και φυλάσσεται στον Ιερό Ναό Οσίας Ξένης.

Μεγαλυνάριον Χαίροις Ὀφρυνίου θεῖος βλαστός, καὶ Δαρδανελλίων ἐγκαλλώπισμα ἱερόν, ἐν αὐτῇ γὰρ χαίρων, Θεόδωρε ἀθλήσας, πλουσίων δωρημάτων, θεόθεν ἔτυχες. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Ἄνθος τῆς νεότητος παριδών, καὶ τῶν παρανόμων χορηγίας καὶ ἀπειλῆς, Θεόδωρε μάκαρ, μηδόλως δειλιάσας, ὑπῆλθες μαρτυρίου χαίρων τὸ στάδιον. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Χαίροις Νεομάρτυς τοῦ Ἰησοῦ, Θεόδωρε μάκαρ, ὁ ἀθλήσας γνώμῃ στεῤῥᾷ, ἔνθεν ὥσπερ θῦμα, προσενεχθεὶς Κυρίῳ, ἀξίως ἐδοξάσθης, δόξῃ τῇ κρείττονι. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Ἔχων παῤῥησίαν πρὸς τὸν Χριστόν, Θεόδωρε Μάρτυς, καθικέτευε ἐκτενῶς, ὑπὲρ τῶν τιμώντων, τὴν πάνσεπτόν σου μνήμην, καὶ πίστει προσκυνούντων, τὴν θείαν κάραν σου. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Χαίρων ἀπετμήθης τὴν κεφαλήν, ἣν ὁ Ἀθλοθέτης ἐστεφάνωσεν Ἀθλητά, ἡμεῖς ὡς θεῖον δῶρον, αὐτὴν πλουτοῦντες θεῖον, Θεόδωρε τιμῶμεν, τὴν θείαν μνήμην σου. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Ἤνεγκας ῥαβδίσματα καὶ πληγάς, καὶ πικρὰς ὀδύνας ὡς ἀσώματος Ἀθλητά, καὶ τῆς ἀνομίας, τὸ κράτος κατασχύνας, Θεόδωρε ἐδέξω, νίκης τὸν στέφανον.

Εύρεσις των Τιμίων Λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων Μαξίμου, Δάδα και Κυντιλλιανού

Τρεῖς ἐκφέρουσα γῆ νεκροὺς ζωηφόρους, Πόλῳ λέγειν ἔοικε· Σὺ κρύψας ἔχε.

Βιογραφία Οι άγιοι αυτοί  έζησαν στα χρόνια των βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού (296 μ.Χ.), στην πόλη Δωρόστολο στη χώρα της δεύτερης Μυσίας, όπως αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Όταν τους συνέλαβε ο Ύπατος Ταρκίνιος, διέταξε να θυσιάσουν στα είδωλα. Επειδή όμως οι Άγιοι αρνήθηκαν να εκτελέσουν τη διαταγή, μαστιγώθηκαν αλύπητα. Έπειτα τους οδήγησαν σ' ένα τόπο, που είχε την ονομασία Οζοβίας και εκεί στις 13 Απριλίου τους αποκεφάλισαν. Σ' αυτή την τοποθεσία λοιπόν, έμειναν για πολλά χρόνια κρυμμένα τα λείψανα τους. Αλλά την 2α Αυγούστου, άγγελος Κυρίου φανέρωσε τον τόπο όπου ήταν κρυμμένα τα άγια λείψανα των τριών Μαρτύρων, και μεταφέρθηκαν στο ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Κωνσταντινούπολη, στον τόπο Βιγλεντίου λεγόμενο, όπου και πανηγυρίζουν στη μνήμη τους.

Άγιος Φωκάς

Φωκᾶς ὁ μάρτυς εκλιπὼν γῆς χωρίον, Νῦν εγκατοικεῖ τῆς τρυφῆς τῷ χωρίῳ.

Βιογραφία Για τον Άγιο Φωκά δεν έχουμε κανένα βιογραφικό του στοιχείο, απλά αναφέρεται σαν Άγιος της Εκκλησίας.

Οσία Φωτεινή η Κυπρία

Βιογραφία Πότε έζησε ακριβώς η Οσία Φωτεινή (γνωστή στην Κύπρο και σαν Αγία Φώτου η θαυματουργός) και ποια ήταν η καταγωγή της, δεν γνωρίζουμε. Η παράδοση μας λέει πώς γεννήθηκε στο Ριζοκάρπασο από απλοϊκούς, αλλά ευλαβείς γονείς. Από μικρούλα η Φωτού ξεχώριζε από τις συνομήλικες της για την καλοσύνη της, το φέρσιμο της, την προθυμία της να εξυπηρετήσει τους άλλους, την αρετή της. Τα μεγάλα της φωτεινά μάτια καθρέφτιζαν τον πλούτο της καρδιάς της και σκόρπιζαν παντού την εμπιστοσύνη, τη χαρά. Στο σχολείο του χωρίου της έμαθε η Φωτού τα πρώτα γράμματα. Σαν έμαθε να διαβάζει πήρε κι άρχισε να αποστηθίζει διάφορους ψαλμούς και ύμνους της Εκκλησίας μας. Όταν έφτασε σε ηλικία γάμου, η Αγία, έφυγε από το σπίτι της και πήγε σε μια σπηλιά για να ασκητεύσει. Στο σπήλαιο αυτό η αγνή κι η ηρωική κόρη πέρασε όλη της τη ζωή. Μια ζωή εγκαρτέρησης και προσευχής, ζωή εγκράτειας και αφιέρωσης ολοκληρωτικής στον Ουράνιο Νυμφίο Χριστό. Το άγιο λείψανο της που τάφηκε κι ευρέθηκε στη σπηλιά γύρω στα 1718 - 32 μ.Χ. με τη σκαλιστή επιγραφή από πάνω «Φωτεινή Παρθένος Νύμφη Χριστού», εξακολουθεί και σήμερα να προσφέρει τη θεραπεία στους αρρώστους, στους τυφλούς το φως, στους πονεμένους το ψυχικό ξεκούρασμα και τη χαρά. Το ασκητήριο της αγίας Φωτεινής υπάρχει και σήμερα και βρίσκεται στο χωριό Άγιος Ανδρόνικος. Σ' αυτό μπαίνει ένας από μια στενή είσοδο και καταβαίνει από μια σκάλα φτιαγμένη από εγχώριες πέτρες και που έχει 23 σκαλοπάτια. Το σπήλαιο μοιάζει με κατακόμβη, σαν κι εκείνες που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι χριστιανοί. Στο βάθος του σπηλαίου είναι το αγίασμα. Από το νερό αυτό παίρνουν οι άρρωστοι και πλένουν τα αρρωστημένα μέλη τους για να θεραπευτούν. Ιδιαίτερα η Αγία πιστεύεται, πως θεραπεύει τα οφθαλμικά νοσήματα. Τέλος, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς το σπήλαιο της Οσίας χρησιμοποιήθηκε και ως ναός.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Καρηασέων τὸ κλέος καὶ Κυπρίων ἀγλάισμα καὶ τῶν ἀσθενούντων ἡ ρώσις, τῶν πεπηρωμένων ἀνάβλεψις, τῶν πρὸς σὲ πιστῶς προστρεχόντων ἐν τῷ θείῳ ναῶ σου, πανένδοξε, τᾶς ἰάσεις παράσχου τοὶς δούλοις σου πάντοτε, ἶνα εὐχαρίστως κράζωμεν, Φωτεινὴ Ὁσία νύμφη Χριστοῦ καλλιπάρθενε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ πασιν Ἰάματα.

Άγιος Ιουστινιανός Β' ο βασιλιάς

Οὐκ ἐκποδών σοι σκῆπτρον ὤφθη ὧ ἄναξ, Σὺ γὰρ κατοικεῖς Βασιλείαν τὴν ἄνω.

Βιογραφία Πρόκειται για τον Ιουστινιανό Β’ τον νέο τον Ρινότμητο, που βασίλευσε από το έτος 685 μ.Χ. έως το έτος 695 μ.Χ. και τάφηκε στους Αγίους Αποστόλους.

Άγιος Βασίλειος ο δια Χριστόν σαλός και θαυματουργός στη Μόσχα



Βιογραφία


Ο Άγιος Βασίλειος ο δια Χριστόν σαλός γεννήθηκε στη Μόσχα το 1468 μ.Χ. επί βασιλείας του Ιβάν Γ' από φτωχούς και τίμιους ευσεβείς γονείς. Από τα πρώτα του χρόνια φάνηκε ότι θα γινόταν άγιος άνθρωπος. Αρνιόταν να θηλάσει από τον αριστερό μαστό της μητέρας του και ποτέ δε θήλαζε Τετάρτες και Παρασκευές.Όταν μεγάλωσε, ο πατέρας του τον έστειλε σαν μαθητευόμενο σ' έναν υποδηματοποιό. Εκεί ο μικρός Βασίλειος, δούλευε και εξυπηρετούσε το αφεντικό του μέχρι κάποια μέρα που κάποιος πελάτης τους παράγγειλε ένα ζευγάρι μπότες, πού τις ήθελε ιδιαίτερα δυνατές. Ο νεαρός Βασίλειος χαμογέλασε για να ρωτηθεί σχετικά από το αφεντικό του, μετά που έφυγε ο πελάτης. Του απάντησε ότι ο άνθρωπος αυτός δε θα προφτάσει να φορέσει τις μπότες του γιατί θα πεθάνει. Και πράγματι την επαύριον πέθανε. Το γεγονός αυτό είχε παίξει τεράστια σημασία για τον άγιο για το υπόλοιπο της σταδιοδρομίας του. Διότι εάν ο άνθρωπος εκείνος γνώριζε την ώρα του θανάτου του θα μεριμνούσε για την ψυχή του και όχι να καταπιάνεται με ευτελή πράγματα όπως να παραγγέλλει δυνατές μπότες.

Αφήνει λοιπόν τον παπουτσή και αρχίζει να γυρίζει γυμνός και προπάντων ανυπόδητος στους δρόμους της Μόσχας και να προειδοποιεί πάντες για το πρόσκαιρο της ζωής αυτής. Ελεούσε τους ζητιάνους, τους σακάτες και όλων των ειδών τους δυστυχισμένους και έμπερίστατους.

Συχνά επισκεπτόταν τις ειδικές φυλακές για αποτοξίνωση αλκοολικών και στήριζε τους τροφίμους ψυχολογικά. Η μεγάλη του άσκηση και αγιότητα καλυπτόταν από τη γύμνια, τις μωρίες και το δυνατό του γέλιο που, έμεινε παροιμιώδες.

Το 1547 μ.Χ., χρονιά της στέψης του Ιβάν του Τρομερού στις 23 Ιουνίου ο Βασίλειος πήγε στο μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στην Εύρεση της Τίμιας Κάρας του Ιωάννη του Βαπτιστή και άρχισε να κλαίει γοερά και να προσεύχεται. Οι άνθρωποι, γνωρίζοντας ότι ο σάλος δεν έκανε τίποτα χωρίς λόγο, αναρωτήθηκαν τι να σήμαινε αυτό. Την απάντηση την πήραν την επομένη, όταν μια πυρκαγιά τεραστίων διαστάσεων ξέσπασε στον εν λόγω ναό κι απλώθηκε σ' όλη την πόλη. Τα πάντα κάηκαν. Οι φλόγες στο πέρασμα τους άφησαν μόνο χόβολη κι ερείπια.

Κάποτε, ενώ ένα περσικό πλοίο κινδύνευε στην Κασπία Θάλασσα, ένας ναύτης Ρώσος ορθόδοξος, αναφωνεί καλώντας το Βασίλειο σε βοήθεια. Τότε ό γυμνός σάλος εμφανίζεται περπατώντας πάνω στα κύματα, μπαίνει στο πλοίο, αρπάζει το τιμόνι, το οδηγεί σε ασφαλισμένα νερά κι ακολούθως εξαφανίζεται. Μετά παρέλευση οι Πέρσες έμποροι έρχονται στη Μόσχα για δουλειές τους και αναγνωρίζουν τον τρελό σωτήρα τους, που θέλοντας να τους αποφύγει άρχισε να κάνει διάφορες μωρίες.

Οι Πέρσες ενημέρωσαν τον Τσάρο για το γεγονός και εκείνος κάλεσε το Βασίλειο στο παλάτι σε κάποια δεξίωση του. Εκεί ο Ιβάν θυμώνει όταν τον είδε να χύνει το ποτήρι με κρασί που του έβαλαν, τρεις φορές από το παράθυρο. «Μη θυμώνεις Τσάρε». Του λέει. «Μία μεγάλη πυρκαγιά μόλις ξέσπασε στο Νόβγκοροντ και προσπαθώ να τη σβήσω». Ο Τσάρος στέλλει αμέσως απεσταλμένους, οι όποιοι επιβεβαιώνουν το γεγονός. Όχι μόνο αυτό, αλλά οι κάτοικοι του Νόβγκοροντ μαρτυρούν ότι τις φλόγες έσβηνε κάποιος γυμνός μ' ένα ποτήρι στο χέρι. Όταν αργότερα ήρθαν στη Μόσχα αναγνώρισαν το Βασίλειο.

Έτσι σιγά - σιγά οι σχέσεις σαλού - ηγεμόνα έγιναν πολύ καλές. Ο τελευταίος μάλιστα δίνει αρκετό χρυσάφι στο Βασίλειο για να το μοιράσει στους φτωχούς που γύριζαν στους δρόμους της Μόσχας. Ο άγιος αντί αυτού, το δίνει όλο σ' έναν πλούσιο έμπορο. Όταν ρωτήθηκε σχετικά απάντησε ότι ο καλοντυμένος έντιμος έμπορος, προτιμούσε να κρύβει τη φτώχια του και να πεθαίνει της πείνας παρά να ζητιανεύει.

Άλλοτε τον ρωτά πάλι ο Τσάρος που ήταν μετά τη Θεία Λειτουργία και δεν τον είδε, για να του απαντήσει με πονηρό υφός ότι αυτός τον είδε και εκεί που ήταν και εκεί που δεν ήταν. «Μα ήμουνα στο ναό». «Όχι Τσάρε δεν λες την αλήθεια. Σέ είδα να περιφέρεσαι στο λόφο των σπουργιτιών, εκεί όπου έχεις σκοπό να κτίσεις ένα παλάτι». Και ό βασιλιάς χαμογελώντας του αποκρίνεται: «Είναι αλήθεια. Έχεις δίκιο. Ήμουνα εκεί».

Κάποτε άρχισε να πετροβολά, μέχρι πλήρους καταστροφής, μια εικόνα της Παναγίας, που περιφερόταν στους δρόμους στα πλαίσια μιας λιτανείας. Το πλήθος εξαγριωμένο όρμησε κατά πάνω του μέχρι πού με έκπληξη τους ανακάλυψαν ότι κάτω από την εικόνα, υπήρχε καμουφλαρισμένη η ζωγραφιά του σατανά. Άλλοτε πετροβολούσε τους ναούς στο κατώφλι των οποίων έβλεπε δαίμονες που προσπαθούσαν ν' αποτρέψουν τους πιστούς από το να μπουν στη Θεία Λειτουργία, κι' άλλοτε φιλούσε τα σκαλοπάτια κακόφημων τόπων, διότι σ' αυτά στεκόντουσαν άγγελοι, πού απότρεπαν τον κόσμο να μπει σ' αυτά για σωματική και μόνο τέρψη.

Λίγο πριν πεθάνει σε ηλικία 88 χρονών, τον επισκέπτεται όλη η βασιλική οικογένεια, οπού ο σάλος προφητεύει στο μικρότερο παιδί, το Θεόδωρο, ότι αυτός θα κληρονομήσει την αυτοκρατορική περιουσία. Ο Ιβάν και η Τσαρίνα Αναστασία, κλαίνε από χαρά γιατί γνώρισαν έναν άγιο άνθρωπο και από λύπη γιατί το χάνουν. Στη νεκρική πομπή, το φέρετρο με τη σωρό του Βασίλειου κουβαλούν στους ώμους τους ο ίδιος ο Τσάρος με τους πρίγκιπες και όλη η Μόσχα έλαβε μέρος στη νεκρώσιμη ακολουθία και την ταφή. Αργότερα άνεγέρθηκε ναός με εντολή του βασιλιά στον τάφο του αγίου. Ο μεγαλοπρεπής αυτός ναός, που είναι αφιερωμένος στον άγιο Βασίλειο τον δια Χριστόν Σαλό, κοσμεί μέχρι σήμερα την Κόκκινη Πλατεία και θεωρείται το κατεξοχήν αξιοθέατο της Μόσχας. Αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός, ότι η αθεϊστική κομμουνιστική κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης σ' δλα τα χρόνια της, όχι μόνο δεν πείραξε το ναό, όπως σε άλλες περιπτώσεις, αλλά τον σεβόταν.

Ο άγιος μνημονεύεται επίσης στο βίο του οσίου Νικόδημου της Λίμνης Κόζα. Προτού ο όσιος Νικόδημος γίνει μοναχός και ακόμα ονομαζόταν Νικήτας, προσπάθησαν μια φορά να το δηλητηριάσουν. Δεν κατάφεραν να τον θανατώσουν, άλλα του προκάλεσαν μεγάλο κακό στο στομάχι και είχε αφόρητους πόνους και δεν μπορούσε να εργαστεί. Τότε αποφάσισε να φύγει από τη Μόσχα για άλλου, μέχρι να βρει κάποιο γιατρό πού θα τον θεράπευε. Φεύγοντας συνάντησε τον άγιο Βασίλειο, που ρακένδυτος τριγύριζε στους δρόμους. Του ζήτησε να του εξηγήσει τι συνέβαινε και όταν πληροφορήθηκε, ο Βασίλειος του είπε: «Παιδί μου Νικήτα, έλα στις έξι η ώρα στο μητροπολιτικό ναό. Εκεί θα με βρεις και θα σου δώσω κάτι να πιεις. Και οι προσευχές της Υπεραγίας Θεοτόκου θα σε βοηθήσουν να θεραπευτείς». Πράγματι πήγε ο Νικήτας τη συγκεκριμένη ώρα στο ναό και ο Βασίλειος του έδωσε ένα δοχείο και τον πρόσταξε να το πιει, αφού πρώτα κάνει το σημείο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Αμέσως έγινε καλά.

Πηγή: Eμπαίζοντες...Υμεις μωροί δια Χριστόν (Ίκαρος Πετρίδης)

Ανάμνηση των εγκαινίων του Ναού της Αγίας Αργυρής στην Παναγιούδα Λέσβου



Βιογραφία


Τα εγκαίνια του Ναού της Αγίας Αργυρής έγιναν στις 2 Αύγουστου 2003 μ.Χ., μεγαλοπρεπώς υπό του Μητροπολίτου Μυτιλήνης, κ. Ιακώβου του Γ'. Περισσότερα για την Αγία Αργυρή.

Ο Οσιομάρτυρας Διονύσιος

Ο Οσιομάρτυρας Διονύσιος, μοναχός της Μονής, απεστάλη το 1822 στην Κρήτη, ως συνοδός της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου εξαιτίας μιας επιδημίας που μάστιζε το νησί. Επειδή τότε εκδηλώθηκε και στην Κρήτη η επανάσταση, οι Τούρκοι τον συνέλαβαν ως όμηρο και τον πίεζαν να ασπαστεί τον Ισλαμισμό.

Επειδή αρνήθηκε, οι Τούρκοι τον βασάνισαν τρυπώντας με πυρακτωμένη σούβλα τα μηνίγγια του. Παραμένοντας σταθερός και ανυποχώρητος στην πίστη οδηγήθηκε την Καθαρά Δευτέρα του 1822 στην αγχόνη. Ως τέλειος μάρτυρας και ομολογητής κατετάγη με Συνοδική Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο αγιολόγιο της Εκκλησίας. Ως ημέρα της μνήμης του ορίστηκε η 31η Ιουλίου.

Πρόοδος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

Βιογραφία Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Πρόοδο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, δηλαδή την έξοδο του Τιμίου Σταυρού από το παλάτι (ή κατ' άλλους από το σκευοφυλάκιο της μεγάλης εκκλησίας) στην Πόλη.  Όμως, ο Πατμιακός Κώδικας 266, αναγράφει ότι κατά την 1η Αυγούστου στη Μεγάλη εκκλησία ετελείτο «ἡ Βάπτισις τῶν τιμίων Ξύλων».

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.