Πατέρας Ανδρέας Κουμπής: «Για να γίνεις Ιερέας, πρέπει να ζεις σαν ιερέας.»

«Τον πρώτο χρόνο ο παπάς φοβάται τον Θεό. Από τον δεύτερο και έπειτα, φοβάται ο Θεός τον παπά.»

Μια φίλη μου Βρετανίδα που έχει γυρίσει όλον τον κόσμο αλλά είναι άθεη, πιστεύει –δίχως να ασπάζεται κάποια συγκεκριμένη θρησκεία -πως ο ότι και αν είναι ο Θεός μας, μας χάρισε την ζωή για να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με αυτήν, γεμίζοντάς την με το Καλό.  Ίσως, ότι διαβάσετε δεν σας βρει σύμφωνους. Ίσως, ανακαλύψετε ότι συμφωνείτε και επαυξάνετε. Όπως και να αισθανθείτε διαβάζοντας τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις αυτού του συγκεκριμένου άρθρου, θα σας παρακαλούσα να το διαβάσετε όλο, προσεκτικά και με ανοικτό μυαλό.  Όχι για να αλλάξει η άποψη σας, αλλά γιατί σε εποχές που βιώνουμε μια καταπιεστικά ασύδοτη και κάποιες φορές εξοργιστική ελευθερία, το να μπορούμε να αντιδρούμε, να διαχωρίζουμε, να επαναστατούμε, αλλά ταυτόχρονα και να συναινούμε, να συμπορευόμαστε, να αλλάζουμε και να συγχωρούμε, όταν και όποτε χρειάζεται, είναι εξίσου σημαντικό.  Όσο σημαντικό είναι και να σκεφτόμαστε…

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να πλησιάσω και να  μιλήσω σε κάποιον από την Εκκλησία για διάφορα θέματα που απασχολούν όχι μόνον εμένα αλλά και το ευρύ κοινό. Παρόλο που θα μπορούσα να έχω αιτηθεί μια συζήτηση με κάποιον Δεσπότη ή Ανώτερο Κληρικό, το ένστικτο μου με σταμάτησε. Ανέκαθεν γνώριζα πως όσο ψηλότερα βρίσκεται κάποιος, ειδικά στο χώρο της εκκλησίας, τόσο δυσκολότερα αγγίζει ο λόγος του τους ανθρώπους που επιλέγουν να προσπερνούν  ή κλείνουν τα αυτιά τους σε ότι λέγεται από τον κλήρο. Επέλεξα λοιπόν  να συνομιλήσω με έναν άνθρωπο που ήξερα πως έγινε ιερέας έπειτα από 35 χρόνια διδασκαλίας ως Μαθηματικός. Ένας άνθρωπος που πέρασε από την εκπαίδευση παιδιών και νέων ανθρώπων και που η βαθιά του πίστη και αγάπη για την εκκλησία και κατ’ επέκταση τον άνθρωπο, τον οδήγησε, έπειτα από 35 χρόνια, στο Ιερό της Εκκλησίας.

Α.Τ.   – Πατέρα Ανδρέα, είστε ένας άνθρωπος που ακολούθησε το δρόμο του ιερέα σε σχετικά ώριμη ηλικία. Θα ήθελα να μας πείτε αρχικά πως έγινε αυτή η μετάβαση και πόσο αυτή επηρέασε αν επηρέασε την μέχρι τότε καθημερινότητά σας.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ – Κατ’ αρχάς κ. Άννα να σας ευχαριστήσω που σκεφτήκατε να ασχοληθείτε με το πρόσωπό μου. Ναι. Γεννήθηκα το 1948 και στην ιεροσύνη έφτασα το 2006, ενώ ήμουν διορισμένος στη Μέση Εκπαίδευση από το 1974, εδώ στις Σπέτσες, ως καθηγητής των μαθηματικών. Πριν την χειροτονία μου σπούδασα και πήρα το πτυχίο της Θεολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετά τέλειωσα σπουδές διετούς διάρκειας στο μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής (τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας) με εξειδίκευση σε θέματα Θείας Λατρείας. Οπότε κατά τα ανθρώπινα κριτήρια, είχα και τα κατάλληλα εφόδια. Η ιεροσύνη όμως με συγκινούσε και με έθελγε από τα μαθητικά μου χρόνια. Απλά δεν είχαν ωριμάσει κάποιες συνθήκες για να γίνει το βήμα προς αυτήν πιο νωρίς. Η αλλαγή αυτή δεν έχει επηρεάσει την καθημερινότητά μου στα βασικά θέματα της ζωής. Θα μπορούσα να πω ότι και πριν ζούσα σαν να ήμουν ιερέας. Ας μη λογιστεί ως υπερηφάνεια αυτό.

Α.Τ. –  Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είναι βαθιά χαραγμένος στην μνήμη μας για πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων είναι η περίφημη φράση πρόσκληση προς τους νέους της εποχής: ¨Ελάτε όπως είστε! Και με το σκουλαρίκι και με το πανταλόνι! Ελάτε όμως στην εκκλησία!» Με αυτόν τον τρόπο υπήρξε μια τρομακτική προσέλευση στις εκκλησίες από νέο κόσμο και έχαιρε μεγάλης συμπάθειας και αγάπης, από το νεαρόκοσμο.  Τι γίνεται σήμερα πατέρα Ανδρέα; Έχουμε νέο κόσμο στις εκκλησίες μας;

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ – Πέρα από κάποιες ακρότητες μερικών ιερωμένων, που κατά καιρούς ακούμε και γίνονται αιτία να απομακρύνονται κάποιοι, το σύνθημα «Ελάτε όπως είστε» είναι το ανά τους αιώνες σύνθημα της Εκκλησίας. Είναι το κάλεσμα που απευθύνει σε όλο τον κόσμο πάντοτε. Πρέπει όμως να πούμε με ποια έννοια το λέει η εκκλησία, που πιστεύω ότι με την ίδια το έλεγε και ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος. Η εκκλησία ζητάει απ’ όλους να έρθουν μέσα στην αγκαλιά της όχι για να μείνουν όπως είναι, αλλά για να ανακαινιστούν. Η ανακαίνιση του όλου ανθρώπου είναι ο σκοπός της εκκλησίας. Μέσα σ” αυτήν, όλα γίνονται νέα κατά το πρότυπο του «Θεανθρώπου», του Ιησού Χριστού. Ίσως πολλοί να είχαν παρανοήσει τότε την πρόσκληση του αρχιεπισκόπου και να θεώρησαν ότι η εκκλησία σε καλεί όχι μόνο όπως είσαι, αλλά και να μείνεις όπως είσαι. Φυσικά πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να έφυγαν. Βέβαια και έχουμε νέο κόσμο, αλλά η επιτυχία της αποστολής της εκκλησίας στον κόσμο δεν μετριέται με νούμερα και ποσοστά.

Α.Τ. – Όπως αναφέραμε προηγουμένως, διδάξατε ως καθηγητής μαθηματικών για πάνω από 30 χρόνια. Θυμάστε περιπτώσεις τρομοκρατίας μεταξύ των μαθητών; Έχουμε ήδη θρηνήσει επισήμως τουλάχιστον, δυο θύματα τα τελευταία δέκα χρόνια. Τον Άλεξ από την Βέροια και τον Βαγγέλη από την Κρήτη… Δυο παιδιά διαφορετικών ηλικιών αλλά με κοινό στοιχείο την βία που ασκούσαν πάνω τους κάποιοι «νταήδες» και κοινό παρανομαστή το χαμό τους. Έχει αλλάξει τόσο η κοινωνία μας και κατ’ επέκταση η μικρότερη κοινωνία του σχολειού μας; Θα συμβουλεύατε έναν νέο παιδί, αν για τον οιονδήποτε λόγο, δεν μπορεί να μιλήσει στους γονείς του να απευθυνθεί έστω σε κάποιον ιερέα για κάτι τέτοιο;

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ – Δίδαξα σχεδόν 35 χρόνια στα σχολεία του νησιού και πιο πριν σε φροντιστήρια και μαθηματικά στο Πολεμικό Ναυτικό. Πάντα υπάρχουν κρούσματα τρομοκρατίας και θα υπάρχουν όσο οι κοινωνίες των μεγάλων δεν έχουν αποβάλλει την τρομοκρατία, την φανερή ή την καμουφλαρισμένη. Τα παιδιά αναπαράγουν τα πρότυπα των μεγάλων. Το ότι η χώρα μας πχ. σήμερα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, είναι αποτέλεσμα κοινής επιθυμίας των πολιτών; Φυσικά όχι. Απλά κάποιοι που είχαν την εξουσία, χρόνο με τον χρόνο βιαιοπραγούσαν εναντίων της οικονομικής ακεραιότητας της πατρίδας μας. Σήμερα εμείς οι πολλοί πληρώνουμε με τη βία, ¨τα έξοδά τους¨. Είναι αυτονόητο ότι ένα παιδί πρέπει να έχει καλές σχέσεις με τους γονείς του και εκείνοι να γνωρίζουν τα πάντα γι’ αυτό, επειδή οι σχέσεις τους πρέπει να είναι τέτοιες, καλές και φιλικές, και όχι να το παρακολουθούν, με την έννοια της αστυνόμευσης. Και κάθε άλλο πρόσωπο που αποτελεί πρόσωπο εμπιστοσύνης για το παιδί, πρέπει να είναι έτοιμο να βοηθήσει σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμως αυτές οι καλές σχέσεις εμπιστοσύνης του περιβάλλοντος με το κάθε παιδί πρέπει να καλλιεργούνται από νωρίς. Το θέμα είναι κοινωνικό και συλλογικό με την ευρεία έννοια.

Α.Τ –  Ένα άλλο τραγικό περιστατικό, ήταν αυτό με την μαθήτρια η οποία έπεσε από μπαλκόνι στην Ρώμη ενώ ήταν σε σχολική εκδρομή. Οι γονείς της δώρισαν τα όργανά της, αφού γνώριζαν πως ήταν επιθυμία της ίδιας. Ποια είναι η τοποθέτηση της εκκλησίας για την δωρεά οργάνων;

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ  – Απ’ ότι γνωρίζω, χωρίς να είμαι βέβαιος, η δωρεά των οργάνων γίνεται αφού οδηγήσουμε τον-την ασθενή σε θάνατο. Η εκκλησία δεν μπορεί να είναι θετική σ’ αυτό. Ο θάνατος που προκαλείται δεν παύει να είναι φόνος ( όπως και η έκτρωση) και δεν μπορεί να αγιαστεί από κάποιον σκοπό όσο καλός και αν είναι. Το θέμα βέβαια είναι μεγάλο και δύσκολο. Έχουμε και περιπτώσεις πολλών ανθρώπων που ανένηψαν από τον λήθαργο της εντατικής, ανέλπιστα. Είναι μυστήριο η ζωή του ανθρώπου. Αντί να μεταφέρουμε στην εκκλησία το πρόβλημα, γιατί δεν το μεταφέρουμε στην επιστήμη; Ας βρει τρόπο να παίρνει τα όργανα μόλις ο άνθρωπος παραδώσει το πνεύμα του.

Α.Τ. –  Έχοντας διαβάσει και αναλύσει το Κοράνι όπως έχω μελετήσει και ολόκληρη την Καινή Διαθήκη, παρόλο που τρέφω τεράστιο σεβασμό στους ανθρώπους που έχουν Πίστη στο Καλό και το Φώς – νομίζω πως όπως οι περισσότεροι έτσι και εγώ θεωρώ Θεό το Καλό και το Φως στις ψυχές και το πνεύμα – δεν μπορώ να μην θυμώσω με ορισμένα σημεία στην θρησκεία των Ισλαμιστών που αναφέρονται σε σφαγές των αλλόθρησκων.  Από εκεί βλέπουμε Φανατικούς Ισλαμιστές, Τζιχαντιστές, αλόγιστη βία, τρομοκρατία στο όνομα του Θεού! Ο φανατισμός ανέκαθεν αποτελούσε κύρια αιτία για δεινά, πόνο, απώλεια. Ο θρησκευτικός φανατισμός θεωρείται η χείριστη μορφή φανατισμού, διότι η δύναμή του πηγάζει από μια τυφλή, άγονη ίσως, πεποίθηση, την οποία ονομάζουν πίστη. Φτάνει να θυμηθούμε την Ιερά Εξέταση, τις Σταυροφορίες, τις μάχες για την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ καθώς και τα πολιτικά παιχνίδια για την κυριαρχία αυτής, ή του παπικού θρόνου, την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και πολλά άλλα. Γιατί πατέρα Αντρέα, δεν παραδειγματιστήκαμε από αυτά; Γιατί δημιουργούμε προϋποθέσεις θρησκευτικού ολοκαυτώματος; Για ποιο λόγο οι άνθρωποι αναζητούν την εξουσία του μονάρχη μέσα από έναν Θεό; Είναι ο Θεός επιβολή; Γιατί εγώ μέχρι σήμερα πίστευα πως είναι Ελευθερία…

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ – Να σας απαντήσω αρχίζοντας με μια ερώτηση κι εγώ. Γιατί δεν παραδειγματιστήκαμε από τους τόσους πολλούς και φρικτούς πολέμους που έγιναν στην τρισχιλιόχρονη ιστορία του ανθρωπίνου γένους και συνέχεια εξακολουθούμε να κάνουμε και άλλους; Η απάντηση είναι απλή. Διότι ο άνθρωπος δεν έχει αναγεννηθεί από την πίστη του στο θεό. Θεωρεί την πίστη ως γνώση και όχι ως βίωμα. Αυτό το βλέπουμε και σήμερα στην εκκλησία όπου πολλοί θέλουν να μαθαίνουν και μόνο να μαθαίνουν. Γνωρίζουν πχ. τι είναι το ένα τι είναι το άλλο ή τους βίους πολλών μεγάλων αγίων, χωρίς όμως να τους μιμούνται. Δεν αναζητούν όσα οι άγιοι αναζητούσαν. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του νέου αγίου της Εκκλησίας μας, του αγίου γέροντα Παϊσίου. Οι περισσότεροι δυστυχώς ενδιαφέρονται και αναζητούν τις προφητείες του και τι εννοούσε με πολλά απ’ αυτά που έλεγε, ή αρέσκονται να διηγούνται κάποια θαυμαστά γεγονότα της ζωής του. Οι άγιοι όμως δεν είναι αυτό. Έζησαν τον Θεό στην καρδιά τους και έγιναν δοχεία του Αγίου Πνεύματος. Εμείς πρέπει να αναζητήσουμε το πώς το κατόρθωσαν, για να το κάνουμε κι εμείς. Όσο δεν γίνεται αυτό, είναι επόμενο να έχουμε ομάδες θρησκευτικές που μαλώνουν για διάφορα θέματα, όπως κάνουν και στα κόμματα και στο ποδόσφαιρο.

Α.Τ. –  Πρόσφατα έγινε πολύς λόγος για τον θρησκευτικό και τον πολιτικό όρκο στην Βουλή. Υπάρχει συγκεκριμένο σημείο στην Καινή Διαθήκη – εδάφιο νομίζω το λένε, διορθώστε με αν κάνω λάθος – στο Ιερό Λόγο του Ματθαίου, που αναφέρει ξεκάθαρα πως οι όρκοι δεν θα έπρεπε να παίρνονται στον όνομα του Θεού. Έχουν δεχθεί αλλοιώσεις τα λόγια των Ευαγγελιστών και κατ’ επέκταση του Κυρίου;  Υπάρχουν νόρμες που επιβάλλονται από την εκκλησία ενώ ενδεχομένως από τον ίδιο τον Ιησού, θα ήταν πολύ πιο απλουστευμένα τα πράγματα;

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ – Τα θέματα αυτά θα λυθούν όταν γίνει ο αναμενόμενος ή ο ¨απειλούμενος¨ χωρισμός κράτους και εκκλησίας. Τότε η εκκλησία θα κάνει τα δικά της και το κράτος τα δικά του. Οι πολίτες θα είναι υποχρεωμένοι να τηρούν τους νόμους του κράτους. Οι χριστιανοί τους νόμους της εκκλησίας και της πολιτείας όταν οι δεύτεροι δεν έρχονται σε αντίθεση με τους πρώτους. Έτσι γινότανε στην εκκλησία πριν από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο. Γι’ αυτό έχουμε και τα εκατομμύρια των μαρτύρων. Είναι οι αρνητές της τήρησης των νόμων της πολιτείας που τους οδηγούσαν σε αθεΐα. Ο όρκος απαγορεύεται από το ευαγγέλιο και κανονικά οι χριστιανοί πρέπει να αρνούνται να ορκιστούν. Όμως η πολιτεία μετά την απελευθέρωση το 1830, ζήτησε από την εκκλησία να επιτρέψει τον όρκο για να ¨φέρει σε λογαριασμό¨ τους σχεδόν άξεστους πολιτικούς που είχαν προκύψει μετά την απελευθέρωση και δεν είχαν ¨μπέσα¨ σε τίποτα.

Α.Τ. –  Όλοι καταδικάσαμε την επίθεση και την εκτέλεση τόσων ανθρώπων στο γαλλικό σατυρικό περιοδικό Charlie Hebdo. Οφείλω όμως να διαχωρίσω την θέση μου ως προς τη σάτιρα που αφορά σε Σύμβολα Πίστεως. Σαφώς και δεν θα πάρουμε όπλα να σκοτώσουμε κόσμο επειδή διακωμωδούν και βρίζουν τα θεία κάποιοι. Όμως, όπως εγώ θα γίνω έξω φρενών αν μου βρίσεις το Θεό μου έτσι, κατανοώ και τους άλλους όταν τους βρίζεις τον δικό τους. Θα αντιδράσω, θα φωνάξω, θα διαμαρτυρηθώ, αλλά ως εκεί. Παρόλα αυτά, έχω την αίσθηση ότι ακροβατούμε και βιώνουμε ακραίες διαθέσεις. Από την μια έχουμε την Ελευθερία του Τύπου και του Λόγου και από την άλλη, χλευάζουμε εκείνους που θέλουν να μιλούν για το Θεό, να διαβάζουν για τα Θεία και να μελετούν στο σχολείο για αυτά.  Τίθεται θέμα κατάργησης των Θρησκευτικών την στιγμή που ο πλανήτης κινδυνεύει από ένα θρησκευτικό παραλήρημα. Φοβάστε πως αυτό που δεν κατάφερε 400 χρόνια σκλαβιάς θα το καταφέρει μια παγκοσμιοποίηση; και όπως λέει και ο Κουντερα στο βιβλίο του Γέλιου και της Λήθης, θα ξεχάσουμε σιγά – σιγά και την Ιστορίας μας ;

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ – Τίποτε δεν μπορεί να μας κάνει κανείς, αν δεν το θέλουμε εμείς. Ας μην ανησυχούμε για την παγκοσμιοποίηση. Να ανησυχούμε για το ότι δεν μπορούμε να ασκήσουμε την ποιμαντική μας και την κατήχηση του λαού μας. Είμαστε ανοργάνωτοι ποιμαντικά και χαλαροί στην πίστη. Αλλά γι αυτό φταίμε εμείς. Ως προς τον σεβασμό στην πίστη του άλλου και βέβαια πρέπει να τον έχουμε, είναι αυτονόητο. Με την ίδια ευκολία που γελοιοποίησαν κάποιοι ¨χριστιανοί¨ τον Μωάμεθ, (ομολογώ δεν είδα τα επίμαχα σκίτσα, ακουστά έχω ότι ήταν προκλητικά) με την ίδια ευκολία αυτοί ή άλλοι έχουν γελοιοποιήσει στο παρελθόν και τον Χριστό και κανείς χριστιανός δεν αντέδρασε. Ας τους γίνει ένα μάθημα να είναι πιο προσεκτικοί. Το λέω αυτό χωρίς να δέχομαι την άσκηση βίας.

Α.Τ. –  Από προσωπική εμπειρία, γνωρίζω πως όταν βρίσκεται κανείς στο χώρο μιας εκκλησίας, είτε αυτή είναι ένας Καθεδρικός, είτε είναι ένα φτωχό παρεκκλήσι ενός δωματίου, νιώθει την γαλήνη και την ζεστασιά που χρειάζεται για να πάρει δύναμη και να συνεχίσει. Υπάρχουν όμως, αναμφίβολα, αρνητικές πλευρές στα της εκκλησίας και εννοώ στα του κλήρου. Υπάρχει αλαζονεία, υπάρχει ανειλικρίνεια, υπάρχει διαφθορά.  Θα μπορούσατε να μου πείτε, με το χέρι στην καρδιά, ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που εξοργίζουν εσάς; Μιλήστε μου λίγο για την άλλη πλευρά, την όχι τόσο αθώα. Λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι οι κληρικοί δεν είναι Θεοί, έχουν αδυναμίες. Αλλά παρόλα αυτά, επέλεξαν να Τον υπηρετούν. Που σημαίνει να υπηρετούν Την Αλήθεια Του.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ – Πριν χειροτονηθώ ο πνευματικός μου είπε. Πρόσεχε πολύ. Τον πρώτο χρόνο ο παπάς φοβάται τον Θεό. Από τον δεύτερο και έπειτα, φοβάται ο Θεός τον παπά. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό.  Τώρα, που οφείλεται αυτό; Στην εξοικείωση του ανθρώπου με τα θεία. Είναι πολύ δύσκολο να γίνεις παπάς αν δεν είσαι από πριν. Σίγουρα καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Α.Τ. –   Κατά καιρούς οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μιλάνε για επικείμενη συντέλεια. Προσωπικά, έχω την αίσθηση πως αν θα επέλθει η συντέλεια κάποια στιγμή, θα έχει επέλθει, επειδή εμείς θα έχουμε οδηγήσει τα πάντα στον πλανήτη μας σε αδιέξοδα και θα έχουμε οδηγηθεί σε προσωπικά, υπαρξιακά και κοινωνικά αδιέξοδα, γενικότερα. Στα υποθετικά σενάρια της Συντέλειας, η επίσημη θέση της εκκλησίας μας ποια είναι;

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ – Η εκκλησία δεν έχει σενάρια. Ομιλεί καθαρά περί δευτέρας παρουσίας. Δεν μιλάει για συντέλεια με την έννοια της καταστροφής αλλά της αλλαγής. Τα πάντα θα γίνουν ¨καινά¨ δηλ καινούργια και η παρουσία του Χριστού θα δημιουργήσει την κρίση των πάντων. Το θέμα δεν εξαντλείται με αυτά. Είναι μεγάλο θέμα και θέλει μελέτη απ όλους.

Α.Τ. – Μία τελευταία ερώτηση. Τι θα συμβουλεύατε τους νέους ανθρώπους αλλά και τους μεγαλύτερους ίσως, που όπως εσείς επιθυμούν να ακολουθήσουν την Ιερατική; Ποιες ποιότητες χαρακτήρα πρέπει να διαθέτουν; Τι θα πρέπει να ξεχάσουν; Τι θα πρέπει να θυμούνται πάντα, μα πάντα αν γίνουν ιερείς;

ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΜΠΗΣ – Στην εκκλησία υπάρχει ο θεσμός του πνευματικού πατέρα. Κάθε χριστιανός πρέπει να έχει τον πνευματικό του πατέρα τον οποίο οφείλει να συμβουλεύεται και να υπακούει στην πνευματική καθοδήγηση, ως έμπειρο στα πνευματικά. Ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως είναι της ιεροσύνης, πρέπει να αποτελεί το αντικείμενο συζήτησης για πολλά χρόνια, του υποψήφιου με τον πνευματικό του. Και αυτός θα του δώσει την ¨άδεια¨, που στην εκκλησιαστική γλώσσα λέγεται ¨συμμαρτυρία¨, για να γίνει ιερέας. Η δική μου συμβουλή είναι να ζουν από τώρα σαν να ήταν ιερείς. Αυτό τα λέει όλα.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Α.Τ. – Εγώ ευχαριστώ που δεχθήκατε να μιλήσετε μαζί μου για θέματα που απασχολούν πολλούς, είτε βρίσκονται κοντά στην εκκλησία είτε όχι. Εύχομαι δύναμη για το έργο σας. Να είστε πάντα καλά!

Ως επίλογο, ας μου επιτραπεί να καταθέσω μια προσωπική πεποίθηση.

Τον Θεό τον κουβαλάμε εντός μας. Δεν έχει όνομα ή σχήμα. Είναι αγάπη. Είναι συμπόνια. Είναι ανοχή. Είναι υπομονή και επιμονή.
Είναι αισιοδοξία, είναι προσφορά, είναι συγχώρεση και είναι δρόμος. Αν κάτι δεν είναι ο Θεός – ο όποιος Θεός –  δεν είναι Μίσος, δεν είναι Σκοτάδι.

Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος, που δεν ζεί σήμερα και δεν πίστευε σε κανέναν Θεό, μου είχε πει το εξής εκπληκτικό. «Αν θα επέλεγα να πω ότι κάπου βρίσκεται ο Θεός θα επέλεγα τον Ουρανό. Θα έλεγα πως κοιτάζοντας ψηλά τον βλέπουμε κάθε μέρα. Είναι ο Ήλιος! Είναι το Φως που δίχως του δεν επιβιώνει τίποτε!»

Νομίζω πως και όσοι δεν πιστεύουν σε κάτι συγκεκριμένο, θα συμφωνήσουν σε αυτό: ο Θεός είναι Φως! Σε ότι και αν πιστεύουμε λοιπόν, ας πορευόμαστε με Φως σε ψυχή και σε πνεύμα.

Ο Πατέρας Ανδρέας Κουμπης ζει και λειτουργεί στις Σπέτσες.

Συνέντευξη του Πατέρα Ανδρέα στην Τσεκούρα Άννα